5 mei.
Klik hier voor inleiding heiligen met relikwieën, biecht, aflaat, chrisma, era of tijdsbepaling, weerspreuken, bloemen.
5
mei, H. Angelus van Jeruzalem:
mogelijk Germaans en Grieks vermengd. Voor zover Germaans, van een stam met de
betekenis ‘uit het volk der Angelen.’ de meeste gaan
terug op Grieks angelos: ‘boodschapper,’(van God) engel, resp. op het bijvoeglijk naamwoord angelikos: ‘aan een engel gelijk.’
Angelus is geboren in 1185 te Jeruzalem uit een Joodse
familie. Zijn moeder bekeerde zich en werd samen met Angelus en zijn
tweelingbroer John gedoopt. Zijn ouders stierven toen hij nog jong was, zijn
broer ging naar de Karmelietenorde. Rond zijn acht en twintigste was hij in
Jeruzalem en reisde door Palestina en zorgde voor wonderbaarlijke genezingen.
Zijn acta zegt dat hij beroemdheid vermeed toen hij bekend werd vanwege zijn
wonderen en werd kluizenaar op de berg Karmel. Dat bleef hij totdat hij een
visioen kreeg van God die hem zei dat hij naar Italië moest gaan om de orderegel te laten goedkeuren die Albertus van Jeruzalem
voor de orde van de karmelieten had geschreven. Hij ging naar Sicilië en zijn
roep als wondermaker ging hem vooruit en hij wilde een slechte ridder, Berenger, bekeren maar die werd kwaad en doodde hem voor de
kerk van St. James in 1220. Ook wordt vermeld dat hij zich gehaat gemaakt had door zijn vermanend optreden tegen
zedeloosheid.
Deze Angelus is doorgaans iconografisch herkenbaar aan het feit dat hij in zijn hand een zwaard heeft of een palmtak met drie kronen, teken van zijn reinheid, zijn martelaarschap en zijn welsprekendheid. Hij wordt afgebeeld als karmeliet en zijn hoofd is gespleten door een zwaard, soms nog een pijl of dolk in de borst en soms is hij vastgebonden aan een paal. Paus Honorius II canoniseerde hem als martelaar.
5 mei H. Hilarius: Latijn hilaris,
Grieks hilaros: ‘vrolijk, opgeruimd of opgewekt,’
vgl. hilariteit.
Hilarius was bisschop van Arles,
is geboren rond 401 en gestorven in 449. hij werd door
de militaire heerser van Galli tot bisschop van Arles
(toen de hoofdstad van Gallië) gemaakt om te verhinderen dat hij te
onafhankelijk zou worden. Hij maakte zich vooral bekend door de strijd die hij
tegen Leo de Grote voerde over bisschoppelijke rechten, een strijd die hij in
weerwil van alle kerkelijke straffen die hem werden opgelegd hardnekkig
voortzette. Het was paus Leo de Grote (440-461) die
als voornaamste bisschop de titel Pontifex Maximus publiekelijk opeiste. Maar
pas in de 15e eeuw werd de titel exclusief aan het pausschap verbonden.
Voordien werden soms ook aartsbisschoppen van belangrijke steden met Pontifex
Maximus aangeduid, bijvoorbeeld Hilarius van Arles.
Hij behoorde tot de volgelingen van Augustinus.
5 mei, H. Irene: Grieks eirene:
‘vrede.’ Ook de godin van de vrede die bekend is door een marmeren beeld van Cephisodotus met Pluto (rijkdom) op haar arm. Toen na de
vele oorlogen de wereld onder Augustus tot vrede kwam, vond de vreugde daarover
weerklank in het toenemen van de namen Pax, Latijn voor vrede, en Irene en
afleidingen daarvan. Zo ook al in de tijd van de Ptolomaen
toen een tijd van vrede aanbrak en daarmee de ontwikkelingen van kunsten en
wetenschappen. Het is niet toevallig dat de heerser die deze nieuwe periode in
de cultuur inleidde, zijn dochter de naam Irene gaf.
Zie 3 april.
5 mei, H. Maximus: Latijn maximus: ‘de grootste’ en
uitbreiding van die naam. Het werd een eretitel voor succesvolle
legeraanvoerders, bijvoorbeeld. Quintus Fabius
Maximus. In verschillende vormen heiligennaam.
Maximus was bisschop van Jeruzalem in de 4de eeuw.
5 mei, H. Maurontius of Douai. (Maurantius, Mauron,
Mauront)
Geboren in 634,
zijn vader was de H. Adalbaldus en moeder de H. Rictrudis. Zijn zusters waren de heilige Clotsinda, Adalsinda and Eusebia. Hij werd gedoopt
door de H. Richarius en kreeg een opvoeding aan het
Frankische hof van Chlodovich I (of Clovis) en H. Bathildis. Na de dood van zijn vader volgde hij hem op de Douai (Tournai). Hij stond op het punt om te trouwen, het
contract was bezegeld toen hij hoorde
van bisschop, H. Amandus van Gent, van de gevaren van de wereld. Hij verliet
onmiddellijk de wereld en ging tegen de wil van zijn moeder bij de
Benedictijnen van Marchiennes, een klooster dat
gesticht was door zijn moeder. Al gauw kreeg hij de tonsuur van Amandus en
enige jaren later was hij deken, hoewel hij nooit priester was gewijd, en prior
van Hamage abdij. Eventueel werd hij abt en stichter
en patroon van Breuil-sur-lys dat gebouwd was bij zijn staat bij Douai in het diocees Throuanne. Daar zorgde hij voor Sint
Amandus die verbannen was door koning Theodoric III. Maurontius respecteerde en leerde veel van Amandus zodat
hij de abdij onder zijn naam plaatste en onder zijn leiding. Toen de heilige
bisschop stierf in 690 weigerde hij de leiding van de abdij en stelde de abdij
onder het klooster van Marchiennes op dezelfde tijd
dat zijn zuster, H. Clotsend was abdis van de nonnen.
Stierf op 5 mei 701.
Hij is begraven te Breuil, maar tijdens de invallen van de Noormannen op het eind van de 9de eeuw bracht koning Karel de eenvoudige zijn relikwieën en Amandus naar de kerk van Sint Amandus te Douai. Hij ligt nu in een rijke schrijn in die kerk wat een kapel is die aan hem is opgedragen waar ook zijn ouders zijn. De abdij van Saint Guislin in Hainault bezit zijn schedel in een zilveren schrijn. De kathedraal van Arras, en sommige kerken laten een deel van zijn relikwieën zien.
In de kunst wordt hij als edelman afgebeeld die een abdij
vasthoudt (Breuil-sur-lys) in zijn hand, de fleur-de-lys op zijn schild. In Douai,
Dowaai, zou hij op een nacht aan de koster van de Sint Amanduskerk
verschenen zijn met het bevel de klok te luiden zodat de stad gered kon worden
van de Franse protestanten die klaar stonden om die in te nemen.
De appel is hem toegewijd, het is de bloem van zijn dag.
Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/