Ansjovis
Over Ansjovis
Sardelle, vorm, gebruik, bestiaria, naam, etymologie, verhalen van de ouden, bijzonderheden,
Naam, etymologie.
Engraulis encrasicolus, de ansjovis wordt in Grieks zo genoemd omdat het een bijl in zijn hoofd heeft.
Evenals Frans anchois, Engels anchovy uit Spaans anchoa en dit uit Baskisch anchu =panchu „een visnaam”. Uit het Nederlands en Engels Hoogduits anchovi, Deens ansjos, Zweeds ansjovis. De bij de ouden onbekende vis werd in ingelegde of gezouten toestand via de Baskische visnaam anchu over ons ansjovis of anchovis in Duits Anschovis in de handel gebracht. Het heet ingezouten sardelle.
Uit uk.wikipedia.org
Deze vis is verwant met de haring. Een vis zoals de sardien.
Bestiarium.
Shakespeare, ‘King. Henry’ IV, 2, 4, 588-9, ‘Item, anchovies and sack after supper’. ‘Item, ansjovis en sek na ‘t avondeten’, sack is een Spaanse wijn.
Vorm.
Ansjovis zijn kleine ‘harincxkens’ die bij het strand leven en ‘hebben sulcken vermaeck in singen en dansen’ dat zij daarna uit zee springen.
De ansjovissen zijn kleine vissen die van de haringen vooral te onderscheiden zijn door hun tot achter de ogen gespleten mond en door nog grotere kieuwspleten.
De rug is bruinblauw en de buik en onderzijde zijn zilverglanzend.
Ze worden maar twintig cm lang, maar komen in geweldige scholen voor.
Deze vis, die men voornamelijk als toespijs en versnapering gebruikt, wordt hoofdzakelijk in de M. Zee aan de Italiaanse en Franse kusten gevangen. Men vindt ze ook aan de oostelijke kusten van Europa, in het Kattegat en in de Oostzee.
Doorgaans gaat het vangen in de nacht en lukt des te beter naarmate het donkerder is. Een vaartuig vat post aan een door ansjovissen bezochte plaats en dan steekt men op het dek een helder vlammend vuur aan, spoedig komen de ansjovissen die door het licht zijn aangelokt, met grote getale rondom het verlichte schip. Op een gegeven teken werpen de overige vissersvaartuigen hun netten hierom uit en dan wordt het vuur plotseling uitgeblust, men slaat in het water om de ansjovissen te verschrikken die in wanorde de vlucht nemen en in de naar alle zijden uitgezette netten lopen. Bij het inmaken wordt hun kop afgesneden omdat men gelooft dat die gal bevat, waardoor het visje anders bitter zou smaken.
Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/