Drakensteen

Naam, etymologie.

Van oud Grieks drakontia, van drakon; een serpent of draak.

Draconitis of dracontia is een steen geproduceerd uit de hersenen van de draak; maar tenzij de kop van het dier wordt afgehakt terwijl het leeft zal de steen niet de vorm van een edelsteen aannemen door wrok van de kant van de slang wanneer hij zichzelf op het punt van de dood bevindt: daarom wordt voor dit doel het hoofd afgesneden wanneer het slaapt. Sotacus vertelt ons dat hij eens een dergelijke steen in het bezit van een koning heeft gezien en zegt dat mensen ernaar op zoek gaan in een wagen getrokken door twee paarden; en dat zodra ze de slang zien ze verdovende middelen op zijn weg strooien en dan zijn hoofd afhakken als ze slapen. Volgens hem is deze steen wit en doorschijnend en laat het zich niet polijsten of graveren.

Maerlant; 'In zijn hoofd draagt het een drakuncia, de dure steen, maar hij is niet altijd nieuw tot goed, tenzij men het er levend uit doet’. Uit de hersens van de draak wordt de steen dracontias gebroed. Die steen kan alleen van een levend dier genomen worden, als de draak eerst sterft verdwijnt de hardheid van de steen door zijn adem. Draken worden in slaap gebracht met medische kruiden en zo wordt de steen verkregen, de oosterse koningen zijn er bijzonder trots op om die steen te gebruiken. Het drakenhoofd maakt een huis voorspoedig en gelukkig. Hun oogappels zijn kostbare stenen en helder als vuur. De drakensteen is een middel tegen vergif en verjaagt giftige dieren. De drakensteen is helder van kleur en vuurrood.

Maerlant; Aldus mag het gevangen worden. Ten eerste moet men hem belezen zodat het niet fel is van voren. Dan slaat men voor hem de tamboer en dan waant hij donderslag te horen, want geen dier mag sneller sterven van donder of van bliksem mede. Dus vangt men ze daar ter plaatse en bindt er daar een man op en laat hem dan heen dragen waar hij wil, naar vreemde landen en daarvan komt hem veel schande, want raken ze bij de wijde zee kan hij immer niet meer vliegen en dan is er met hem afgerekend samen.’ De Indiërs nemen een rood kledingstuk en schilderen daar gouden tekens op, dit leggen ze op de opening van het drakenhol want door de rode kleur en gouden letters wordt de draak door slaap overmand. De Indiërs wachten ondertussen en mompelen geheime toverspreuken. Als ze zeker weten dat hij vast slaapt dan slaan ze plotseling zijn nek met een bijl er af en nemen de oogballen, waarin die kostbare stenen zitten, die hen onovertroffen krachten geeft. Vele keren valt dit verkeerd uit en de draak achtervolgt dan de Indiërs met hun bijl en instrumenten en is dan zo woedend dat de hele berg beeft.

Een andere manier is om hem te bezweren zodat hij zijn kwaadaardigheid kwijtraakt. Dan sla je op een trommel zodat de draak denkt dat het dondert. Omdat geen dier kwetsbaarder is voor donder en bliksem dan de draak is dit de manier om hem bang te maken. Vervolgens bindt iemand zich vast op de draak en laat zich wegvoeren naar verre landen overal waar hij heen wil. Vaak loopt dat slecht af omdat de draak niet boven de uitgestrekte zee kan vliegen en dan is het snel gedaan met zijn berijder.

Maerlant; ‘Ook kan men ze wel anders vangen. Men neemt een kalf en doet hem wel al zijn darmen uit en doet hem ongebrande kalk in. Dan komt dat grote dolle beest, waar het staat ondersteund met staken, en verslindt het binnen zijn kaken en als het in zijn buik dan ligt verhit de kalk, alzo als het plag, en dan zal de draak drinken en dat kalk verhit bij zulke zaken zodat hij van binnen zo ontsteekt dat hem het hart van binnen breekt’. Er is ook een andere manier om draken te vangen. Neem een kalf, ontdoe het van de ingewanden en vul het met vers gebrande kalk. De draak komt nietsvermoedend op het kalf af dat door staken overeind wordt gehouden en verzwelgt het. Als het kalf in zijn maag is aangeland begint de kalk te gloeien. De draak gaat drinken, maar daardoor wordt de kalk nog heter. Uiteindelijk ontbrandt de kalk, en breekt het hart van de draak. 

Uit; Lapidary or, the history of pretious stones, bij Thomas Nicols 1652.

Van de Dracontia, Draconitis of Drakensteen. Plinius zegt dat deze steen wordt gevonden in de hersenen van draken, Plinius l. 37.c. 10. Maar ik laat verdere verhandeling hierover achterwege tot een meer geschikte gelegenheid.

Boetius; Zo schrijft Plinius over Draconitus in lib. 37 hoofdstuk 10 Draconieten, of Draconia zijn gemaakt van de hersenen van een draak, maar wanneer hij van de levende wordt afgesneden ontkiemt hij nooit vanwege de boosaardigheid van een dier dat voelt dat hij doodgaat. Dus sneden ze de stervenden af. Sotacus, die dat juweel had gezien en het aan de koning had geschreven, meldt dat ze op zoek waren naar strijdwagens om op te rijden en toen ze zagen dat de draak het medicijn in een droom sprenkelde en het zo doorsneed, maar dat het transparant was van witheid, en achteraf geen polijsten of kunst toegeven kon. Tot zover Plinius, die anekdotische verhalen lijkt te vertellen in plaats van waargebeurde geschiedenis. Albert de Grote, vol ijdelheid, denkt dat de grootste draak deze steen heeft.

Zie verder; volkoomen.nl en; volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl