Ophieten

Dioscorides schrijft dat er veel soorten ophieten zijn, misschien vanwege de verscheidenheid aan kleuren, die echter teruggebracht wordt tot drie verschillen: de ene zwaar en zwart, de tweede onderscheiden door punten met een grijze kleur, de derde door witte lijnen. Plinius noemt slechts twee soorten ophieten, de ene zacht wit waarvan ooit vaten en vaten werden gemaakt, en de andere hard zwart. Later lijkt hij echter een derde type toe te voegen, genaamd Tephria, dat een grijze kleur heeft en verschilt van die van Augustus en Tiberius, behalve wat betreft de positie en grootte van de vlekken. Een andere soort, veel geprezen door de Duitsers, maar vaak zacht genoemd als albast of een soort albast in plaats van marmer wordt in Misnia opgegraven en heet zeblicium of het is schitterend bont met zwart en heeft soms zelfs lijnen die nu zwart en nu wit zijn. Ze maken er meestal lepels en kopjes van. Het is waar dat omdat het grootste deel van de steen erg zacht is het vaak vocht absorbeert. Om dit te voorkomen zalven velen de beker met nootmuskaatolie. Hoewel marmer een hardheid heeft is dit niet nodig. Van het zwarte ophieten is vandaag de dag een kleine zuil te zien die onder andere het platform ondersteunt in de tempel van S. Johannes de Doper in Pisi, dat het gewone volk de adder van Egypte noemt. Het bestaat uit zwarte stippen op een blauwachtig lichaam. Op dezelfde plaats worden nog vier andere van dezelfde grootte gezien, van grijs ophieten dat zij het graniet van Syrië noemen. Het heeft zwarte stippen op het lichaam die wit zijn, dus het lijkt grijs. Ook ophieten met witte lijnen op een zwart lichaam worden samen met vele anderen in Seravitia gegraven.

Volgens de getuigenis van Dioscorides is elk verband van de Ouden nuttig bij slangenbeten en hoofdpijn. Volgens de getuigenis van Phineus wordt Tephria vooral geprezen om slangen: en hij die witte gelaatstrekken heeft, wordt geholpen door hectische en lethargische gebaren, vanwege de kilheid van hoofd en hart. Het wordt verondersteld de pest af te weren waarin de uitslag verschijnt en alle virussen van de slang. Galenus boek 9 van het eenvoudige geneesmiddel vaardigheid beweert dat de Ophieten kracht te bezitten om stenen of glas af te vegen en te breken en daarom van witte wijn en dunne drank de stenen van de blaas te verpletteren en te breken. Want ze lijken niet een beetje verfrist. Zeblicius ophieten van de Duitsers is op veel dingen gebaseerd. Ik zal schrijven wat die drukpersen over zijn capaciteiten hebben gepubliceerd. Ik ben bang dat ze samen met die waarzegster het goud in beslag zullen nemen en meer zullen beloven dan hij kan waarmaken.

Het lijdt geen gif als hij een beker gif van steen heeft ingenomen, verraadt hij dit in het zweet. Het leidt ook tot koliek, pleuritis en met een gekoelde maag. Dagelijkse, drie of vierdaagse koorts, verlicht ook nier- en jichtpijn. Voor de bovengenoemde aandoeningen moet een steen worden verwarmd met heet water of vuur en in een doek worden gewikkeld: vervolgens moet deze op de aangetaste plek worden aangebracht. Hoe vaker iemand van deze of gene steen drinkt, hoe groter de hulp wordt ervaren. Als vrouwen dagelijks van deze steen drinken of van deze steen en deze meerdere keren per dag opgewarmd in de boezem nemen, verwarmen ze de afgekoelde baarmoeder, de steen die op de borst of lendenen wordt aangebracht is nuttig op het moment van de bevalling of na de bevalling. Er wordt ook gebruik gemaakt van phtisics die als iemand ervan drinkt de longen en de lever versterkt.

De Duitsers maken kopjes, lepels en andere soorten ophieten-zeblicius, maar ze zijn zacht, net als het gewone albast, en breken gemakkelijk. Degenen die een vrolijke groenheid hebben, hebben de voorkeur boven de rest, degenen die grijs zijn, worden onder hen niet gewaardeerd. We vonden in de vlakten rond Getsin in Bohemen een stuk as met zwarte vlekken, zo hard als jaspis: het is ongetwijfeld een soort grijs marmer en dat wat de Italianen serpentijnmarmer noemen.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/