11 oktober

Uit christinaweller62.wordpress.com

11 oktober, 1 januari, Moederschap van de H. Maagd Maria. Het feest werd ingesteld ter herinnering aan het 1500 jarig jubileum van het Concilie van Efeze dat het moederschap van Maria vast stelde. Tijdens het Concilie van (Ephese) Efeze (431) werd door paus Coelestinus vastgelegd dat de allerheiligste Maagd Maria, uit wie Jezus werd geboren, waarachtig moeder van God is (Theotokos). Hij trad hier op tegen Nestorius, beschermheer van Pelagius. (Tijdens het Concilie van Dad-Isjoe (genoemd naar de patriarch) werd het Nestoriaans schisma een feit).

Wij herdenken vandaag op feestelijke wijze de taak die Maria heeft vervuld in het heilsmysterie en de enige waarheid loven wij die daaruit voortkwam door de 'Heilige Moeder', de Messias.

Op de eerste zondag in het octaaf van Kerstmis vieren we per traditie het feest van ‘de Heilige Familie.’ Het gezinsleven van Nazareth staat model voor het christelijk gezin in deze tijd. Zo ook op deze dag mag het moederschap van alle moeders gestalte krijgen naar het voorbeeld van de Maagd Maria, die ook veel heeft moeten lijden, maar zeker ook veel vreugde gekend zal hebben.

Uit www.heiligenlexicon.de

11 oktober, Sint Gallatius van Helvetië, St. Gall, van Latijn gallus: Gallir of gallus: haan?

Hij is een van de 12 monniken van Bangor in Ulster die St. Columbanus van Bobbio vergezelden naar de franken en Alemannen. In Bourgondië genas hij de dochter van hertog Gunzo door een wonder, kreeg daarvoor zakken goud die hij uitdeelde onder de armen. Is medestichter van het klooster van Luxeuil. Hij werd samen met Columbanus verbannen en vestigde zich daarna te Steinach. Volgens de legende bouwde hij ca. 614 een gebedshuis dat vanaf ca. 820 uitgroeide tot het later naar hem genoemde klooster Sankt Gallen waar zijn lichaam na zijn dood aan de Bodensee werd overgebracht. Is een van de apostelen van Zwitserland. Wordt aangeroepen tegen koorts, patroon van vogels vanwege zijn naam. Wordt afgebeeld met pelgrimsstaf en brood met een beer die hem bedient. Samen met Columbanus steekt hij de Bodensee over nadat hij een beer brood gaf en die brengt hem een stuk hout om een cel te bouwen.

Sint Gallen laat de sneeuw vallen.

11 oktober, H. Germanus: Germaans ger: ‘speer,’ man:’man,’ Of van Latijn germanus: ‘broeder.’ De naam is vooral in Frankrijk populair.

Germanus was bisschop van Besançon. Volgens de legende is hij ca. 407 te Grandfontaine met pijlen doodgeschoten.

Uit nl.wikipedia.org

11 oktober, H. Gomarus (Gommarus, Gummarus): Germaans god: ‘god of goed,’ mar: ‘vermaard of beroemd,’ dus ongeveer, (door) god beroemd of in de strijd beroemd.

Gomarus was een ridder uit voorname Frankische ouders te Emblem (Emblehem) bij Lier in België en vertoefde aan het hof van Pepijn de Korte, 8^ste eeuw. Volgens een legendarische vita trok hij weg van zijn verschrikkelijke vrouw en de wereld in eenzaamheid terug bij Lier. Daar is hij overleden rond 775. De aan hem gewijde gotische kerk te Lier werd in de 15^de eeuw gebouwd.

Toen Gummarus op een veldtocht Pepijn moest bijstaan liet hij zijn bezit waarnemen door zijn vrouw. Jaren later kwam hij terug en vond verpauperde, braakliggende landerijen en zijn vrouw had het gevonden met losbandige vrienden. Helaas was het beloofde beterschap van zijn vrouw geen lang leven beschoren. Dus vroeg en kreeg hij scheiding van tafel en bed, verdeelde de grond onder de boeren en trok zich terug in een klooster. Daar ontmoete hij Rumoldus, een Ierse missionaris. Deze vormde Gummarus voor het kloosterleven. Naar men zegt stichtten beiden ook nog een klooster te Lier. Toch bleven ze daar niet. Gummarus stierf als kluizenaar en Rumoldus werd vermoord. Gummarus geldt als beschermer tegen kwaadwillende vrouwen, wordt vaak met bijl afgebeeld wat hem maakt tot patroon van houthakkers.

Gommarus kreeg de begeerte om Rome te bezoeken. Hij vertrok met sommige van zijn buren en rustte de eerste nacht op een veld bij een rivier. Hij liet er een boom vellen om zijn tent op te richten. Maar de eigenaar van de boom was hierover zeer verstoord. Gommarus vroeg de boer om toelating om daar 's nachts te mogen rusten en beloofde hem dat hij de boom 's morgens zou teruggeven of de waarde ervan zou betalen. ‘s Nachts, toen de anderen sliepen, begaf hij zich naar de boom en bad. Na 't gebed bond het met zijn riem de gevelde boom en zette hem op de plaats waar die ooit gestaan had. En zie! De boom wortelde vast en scheen nooit gekapt te zijn geweest. Toen de landman de andere dag dat wonder zag viel hij Gommarus ten voet en schonk hem de boom met al het goed dat hij ter plaatse bezat.

Gommarus van Lier en Rumoldus van Mechelen gingen elkaar bezoeken. En zij kwamen elkaar tegen tussen deze twee steden, niet ver van Duffel. Zij droegen elk een stok in de hand en wierpen die op de grond, de twee stokken begonnen wortels, stam en bladeren te schieten. Vlak bij Lier bevindt zich onder de kapel een bron die St. Gommarus liet ontstaan. De bedevaartgangers nemen dit water mee voor zieken. Hij wordt afgebeeld in adellijke kleding met een pelgrimsstaf in de hand. Omdat zijn hardvochtige vrouw Grimmara de arbeiders weigerde water te geven die van de dorst stierven stak Gomarus zijn stok in de grond en op die plaats ontsprong een bron. Ook wordt hij afgebeeld met boom, pelgrimsstaf en bron. Patroonheilige van de houthakkers. Zijn hulp wordt aangeroepen bij breuken, de aan elkaar gegroeide boom, huwelijksproblemen vooral bij mannen met moeilijke vrouwen. De riem van Gomarus wordt nog steeds bewaard te Lier. Vele doofstommen zouden daarvan hun spraak terug gekregen hebben.

11 oktober, H. Nicasius: Grieks werkwoord, nikao: ԩk overwinլ dus de overwinnaar.

Nicasius is waarschijnlijk de eerste bisschop van Rouaan, ca. 250 (de bisschopslijsten beginnen pas met St. Mellonus rond 300) martelaar te Gasny.

Uit www.stjosephmelkitecatholicchurch.org

11 oktober, H. Probus: Latijn, ‘braaf of rechtschapen,’ Naam van een Romeins keizer, Marcus Aurelius Probus 276-282. Hij bestreed met succes verschillende volkeren aan de grenzen van zijn rijk, onder andere de Franken, Vandalen, ook in Klein-Azië en in Egypte.

Probus, (Provos) Tarachus, (Tharacus, Tarachos) en Andronicus zijn drie heilige martelaars, waarschijnlijk tijdens Diocletianus in het begin van de 4^de eeuw, 304. De Martyrologium Hieronymianum bevat de naam van deze drie heilige martelaars of vier verschillende dagen, 8-11 oktober met de plaats, Tarso in Cilici op 27 september. Probus was een bewoner van Side in tegenwoordig Turkije. Er zijn twee vermeldingen van zijn martelaarschap, de eerste van Thierry Ruinart (Acta Martyrum, ed. Ratisbon.) zou authentiek zijn. Volgens deze was Tarachus (ca. 239- 304), een Romein en bewoner van Claudiopolis in Isauria en vroeger soldaat, de plebejer Probus uit Side en de patriciër Andronicus behoorde tot een aanzienlijke familie van Ephesus. Ze werden gevangen genomen door de gouverneur Numerian Maximus en drie keer verschrikkelijk gemarteld in verschillende steden als Tarsus, Mopsuestia en Anazarbus of Cilici. Volgens de traditie werd Tarachus geslagen op zijn wangen en nek met stenen, zijn handen werden verbrand. Hij hing aan een paal en rook was onder hem gezet om hem te laten stikken. Azijn werd in zijn neusgaten gespoten en na andere martelingen werd hij in stukken gesneden. Probus werd geslagen met zwepen, zijn voeten werden met heet ijzer verbrand, zijn rug en zijden doorstoken met hete naalden en tenslotte in stukken gesneden met messen. Andronicus werd ook met messen in stukken gesneden. Ze werden verdoemd tot de wilde beesten en toen die hen in het amfitheater niet wilden aanraken werden ze ter dood veroordeeld met het zwaard. Drie mannen, Marcianus, Felix en Verus waren getuigen, kregen hij lijken en begroeven ze.

Uit en.wikipedia.org

11 oktober, H. Quirinus van Malmedy (of van Vexin): Quirinus was oorspronkelijk de oorlogsgod van de Sabijnen, de naam wordt wel verklaard als ‘lanszwaaier.’ De inwoners van de Sabijnse stad Cures werden Quirites genoemd. Quirinus werd later een bijnaam voor Romulus en Augustus. Zijn voornaamste heiligdom lag op een van de Romeinse heuvels, daarom Quirinalis genoemd, hier ligt het tegenwoordige Quirinaal. Het was ook de naam van een Romeins stadhouder van Syrië in de tijd dat Christus geboren werd, Lucas 2:2.

Quirinus van Malmedy was een priester en werd martelaar, waarschijnlijk tijdens de vervolging onder keizer Domitianus. Volgens een 11^deeeuws passieverhaal trok Quirinus met de legendarische bisschop Nicasius van Rouaan van Rome naar Gallië waar ze missioneerden in Vexin. Om die reden wordt Quirinus van Malmedy soms ook wel Quirinus van Vexin of Quirinus van Rouen genoemd. De overlevering noemt Gasney in het huidige departement Eure als de plaats waar Quirinus zou zijn onthoofd in de eerste helft van de 4^de eeuw, 286.

Het gebeente van Quirinus zou in 872 zijn verheven en nog in dezelfde eeuw naar Malmedy zijn overgebracht waar de abt Poppo in 1042 het gebeente opnieuw tot het altaar verhief. Hij wordt als priester afgebeeld en als teken van onthoofding houdt hij soms een boek in de hand met daarop het topje van zijn schedel. Aan zijn voeten ligt een draak die vast zit aan zijn stola of een ketting. Hij zou in de buurt van Rouen een bron bevrijd hebben van een draak die verdween doordat hij hem met zijn stola aanraakte. Zie ook voor zo’n verhaal H. Romanus van Rouen. Wordt aangeroepen tegen hoofdpijn en huidziektes.

11 oktober, H. Sanctinus: Latijn sanctus: ‘heilig,’ dat wil zeggen, geboren op de dag van een bepaalde heilige.

Bisschop van Verdun rond 350.

Volgeling van St. Dionysius van Paris (St. Denis) en de eerste bisschop van Meaux. He wordt ook vermeld als stichter van het diocees Verdun rond 350.

Uit www.koelner-dom.de

11 oktober, Sint Bruno de Grote; Germaans, wat we terugvinden in Gotisch brunjo: ‘borstharnas of pantser,’ daarnaast is oorspronkelijk de betekenis bruin mogelijk, in sommige talen ook met de betekenis glanzend.

Bruno, de in 926 geboren heilige was de jongste zoon van Hendrik de Vogelaar zijn tweede vrouw Matilda van Ringelheim, broer van keizer Otto I. Toen hij nog een kind was werd besloten dat hij een geestelijke opleiding zou krijgen. Hij werd opgevoed door de Utrechtse bisschop Balderik, groeide op tot een schrander staatsman en ijverig bevorderaar van de wetenschappen, bekleedde eerst de betrekking van kapelaan en kanselier en daarna aartskanselier bij zijn keizerlijke broer die hij in 951 op zijn eerste krijgstocht naar Italië vergezelde. Twee jaar later werd hij aartsbisschop van Keulen. Daar had hij een weldadige invloed op het onderwijs en na 954 benoemde keizer Otto hem tot aartsbisschop van Lotharingen. In Lotharingen versterkte hij het keizerlijk gezag van zijn broer ten koste van de lokale adel. Hij was hertog en aartsbisschop, dus aartshertog van Lotharingen, maakte hem een machtig man na Otto in Duitsland en was zijn vertegenwoordiger als Otto afwezig was.

De in Utrecht opgegroeide Bruno was in feite de eerste vertegenwoordiger van de Rijkskerk, de instelling die het wereldlijk gezag aan hoge geestelijken toekende om het koninklijk gezag te versterken in het Duitse Rijk. (het zogenaamde Ottoonse stelsel) Otto delegeerde aan Bruno en zijn opvolgers als aartsbisschop een aantal normale koninklijke privileges, recht om versterkingen te bouwen, markt te houden, munten slaan en verzamelen (en te houden) speciale belastingen zoals voor Joden in ruil voor hun bescherming, tol langs de Rein en dergelijke. Zijn hof was het centrum van intelligentie en kunst, veel meer dan zijn broer die veel meer militair geordend was. Vele latere geestelijke leiders werden op zijn hof opgevoed. Hij bouwde kerken en haalde de relikwieën van St. Patrocles van Troyes die hij in 964 naar de St. Patrokli dom te Soest bracht. Op 11 oktober 965 stierf Bruno te Reims en is begraven in het klooster van St. Pantaleon die hij had gesticht net buiten Keulen. Ruim negen eeuwen later, in 1870, werd hij heilig verklaard.

Het symbool van zijn dag is de hulst die alsdan met zijn rode bessen begint te gloren.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/