12 december

Uit www.goperrricom

12 december, 13 december, H. Odilia: Germaans od: ‘erfgoed.’ (Ottilia, Odila, Odilia van Hohenburg, Adelia, Adilia, Alida)

Dochter van de hertog van Elzas, Eticho of Athich en Bersinda, zuster van de H. Roswinda. Odilia werd in de 7^de eeuw in Frankrijk geboren, 660, te Oberbai. Volgens een legendarische vita uit de 10^de eeuw was ze bij haar geboorte blind en wilde haar vader haar doden, maar ten gevolge van de smeekbedes van haar moeder werd het kind anoniem aan een landbouwer gegeven. Op 12-jarige leeftijd werd Odilia in een klooster Balma, Baume-les-Dames, gestopt. Als ze door bisschop Sint Erhard van Regensberg wordt gedoopt, worden haar ogen geopend als die met het chrisma worden aangeraakt tijdens de doopceremonie. Als haar vader over dit wonder hoort is hij zo kwaad op zijn zoon die Odilias terugkeer wil bewerkstelligen dat hij deze in een klap doodslaat. Later krijgt haar vader berouw en accepteert Odilia. Maar deze vlucht wanner haar vader haar wil uithuwelijken. Uiteindelijk gaat vader akkoord dat zij van het familiekasteel een klooster maakt met Odilia als Moeder-overste. Daarna zet Odilia nog een ander klooster op in Niedermunster waar ze sterft op 13 december rond het jaar 720. Haar graf bevindt zich op de Odilinberg in de Elzas, nu Mont Sainte Odile bij Straatsburg, vergelijk St. Odilinberg bij Roermond, vandaar dat kapellen die aan haar gewijd zijn bij voorkeur op bergen liggen in Zuid Duitsland waar ze veel vereerd wordt. Ze is ook patrones van de Elzas.

Ze wordt voorgesteld in zwart habijt met mantel, sluier en abdissenstaf. Het bekendste attribuut is een boek met twee ogen daarop, naar haar blindheid. Soms een haan als aankondiger van het licht en soms haar vader aan haar voeten. Ook soms een kroon naar haar afkomst en een kelk omdat een engel haar laatste communie bracht. Ze wordt aangeroepen bij gezichtsproblemen, ook tegen oor- en hoofdpijn.

Het Ottiliakruid is de ridderspoor, niet de gekweekte, maar wilde soort. Drie ridderbloemen in maeghden wasch gedaan en aan de hals gehangen en daarmee St. Otilien een mis gedaan of geofferd, of drie aalmoezen om harentwil gegeven of 3 paternosters met devotie gelezen helpen tegen oogziektes. Al deze drie diensten gedaan worden, so bliven dien mensche zijn oghen ghesont,’ zo lang hij leeft. En als je denkt dat je ogen weer gebreken krijgen dan zal je deze was drie dagen bij je houden met voorgemelde boete. Diegenen die deze bloemen alle dagen aankijken krijgen geen pijn in de ogen. Sommigen doen deze bloemen in en busje en hangen ze die boven de deur waar ze veel moeten zien of leren. Deze bloemen heeft St. Ottilia bijzonder vereerd en hebben door haar die gratie verkregen. De plant was gewijd aan de heilige Ottilia, beschermster van alle lijders aan oogkwalen. Haar beeld heeft 2 ogen op een boek die ze vanwege haar vader uitgehuild heeft. Ze kwam blind ter wereld, maar kreeg het zicht op haar 14^de levensjaar. Ze wil van een aardse bruidegom niets weten en wordt zo door haar vader vervloekt. Ze verlaat het slot en als de vader en de bruidegom naderen zinkt ze in de aarde. Op die plaats ontstond een bron. Balletjes werden van de bloemen gemaakt die om de hals gedragen als een voorbehoedmiddel tegen oogziektes dienden.

12 december, 5 januari, H. Synesius; vol inzicht, Grieks/Latijn.

Is gestorven in 285 te Nikomedia in Bethanië. Theonas zou als toveraar bisschop Theopompus op bevel van keizer Diocletianus met vergiftig eten doden. Het gif kon Theopompus echter niet schaden, Theonas liet zich daarop dopen en kreeg zijn doopnaam Synesius. Na talrijke vergeefse kwellingen werd Theopompus onthoofd en Synesius levend begraven. Naar een getuigenis rond 930 kreeg bisschop Ratold van Verona relikwieën van Synesius en Theopompus die hij gedeeltelijk in zijn klooster Radolfzell bijzetten liet. De hoofden bleven in Treviso en 911 werden ze in de Benedictus abdij te Nonantola overgedragen.

Uit www.france-horizons.com

12 december, H. Corentin van Quimper, Bretagne (Chorentinus, Courentius, Cowrentin, Cury, Kaou, Kaour, Kaourentin, Kaourintin, Tin, Tina, Tinaig of van Cornouaille).

We horen voor het eerst van hem, wanneer hij als kluizenaar leeft in de buurt van het Bretonse plaatsje Plomodiern. Later werd hij de eerste bisschop van Quimper. Daarmee behoort hij met Sint Brieuc van St-Brieuc, Sint Samson van Dol, Sint Malo van St-Malo, Sint Paternus van Vannes, Sint Pol van Lon en Sint Tudwal van Trquier, tot de zeven stichter bisschoppen van Bretagne. Overleden rond 490.

In zijn kluizenaars cel dronk Corentin water uit een nabijgelegen bron. Nu zond God hem in die bron een vis die zich elke morgen bij de heilige man kwam aandienen. Deze nam hem dan uit het water, sneed er een stuk af voor zijn levensonderhoud en wierp hem weer terug. Onmiddellijk bleek het dier dan weer in puike conditie te zijn, zonder ook maar het geringste spoor van een kwetsuur of litteken. Zo ging dat elke ochtend zodat de heilige nooit honger leed.

Eens was de koning, Gradlon, op jacht in de bossen van dat gebied. Hij raakte de weg kwijt en belandde tenslotte met een gedeelte van zijn mannen bij de kluizenaarswoning. Zij hadden honger en vroegen of Corentin iets voor ze eten te had. Corentin stapte naar zijn bron waar het visje zich prompt kwam aandienen. Hij sneed een stuk van de rug af en gaf dat aan de chef-kok van de koning. De keukenmeester begon te bulderen van het lachen en grapte tegen de heilige man dat zelfs het honderdvoudige hiervan nog niet genoeg zou zijn voor het gevolg van de koning. Maar omdat er niks anders was, nam hij het stuk vis toch maar aan. Het vreemde was dat het zich almaar vermeerderde, zodat de koning en het hele gezelschap konden eten tot zij verzadigd waren. Die vis wilde koning Gradlon wel eens met eigen ogen zien. Dat kon. Er was geen verwonding of litteken aan te bekennen! Op deze manier werd de vis een beroemdheid in het hele land en Corentin maakte hiermee zo’n grote indruk dat de koning hem het hele bos ten geschenke gaf. Nu was er een onverlaat die ook een stuk van de vis kwam afsnijden, alleen maar om te zien of het er weer vanzelf aan zou komen. Maar thans verdween de wonde niet totdat Corentin kwam om er zijn zegen over te geven. Hij ried bovendien het visje aan om zich beter verborgen te houden teneinde zulke aanslagen voortaan te vermijden.

In Bretagne wordt hij vereerd als een van de Zeven Heiligen van Bretagne. Ook in Cornwall leeft de herinnering aan hem voort. In Quimper worden op zijn feestdag gewijde koekjes aangeboden.

Hij wordt afgebeeld als bisschop, tabberd, mijter en staf, met een vis, soms een hele grote.

De bloem van haar dag, ook van de H. Synesius, is een heidesoort, Erica conferta, of op 13 december en dan is de Thuja de symbolische boom.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/