14 augustus

Uit; oca.org

14 augustus, H. Marcellus: Latijns van Marcus, ‘van Mars,’ de oorlogsgod. Al bij de Romeinen bestond een familie Marcelli, bijvoorbeeld. Marcus Claudius Marcellus was generaal tijdens de tweede Punische oorlog. In de 3^de eeuw v. Chr. het was eveneens een naam van de neef van keizer Augustus. Verschillende heiligen zijn er van deze naam.

Marcellus was martelaar op Cyprus. Geboren ca. 375. Hij werd monnik, na 381 bisschop van Apamea (aan de Orontes) daar hij volgens de edicten van keizer Theodosius I de heidense tempels liet verbranden is hij in 389 door de heidenen verbrand.

Overblijfsels van de kerk gebouwd door Meinhard in het tegenwoordige Latvia uit en.wikipedia.org

14 augustus, H. Meinhard: Germaans megin: ‘kracht of sterkte,’ hard: ‘hard, sterk of stevig,’ dus ongeveer, sterk in kracht.

Meinhard is afkomstig van Holstein en in 1186 werd hij eerste bisschop van Uxkull in Lijfland (Letland), later het bisdom Riga.

Uit www.christchurchmesa.org

14 augustus, H. Werenfridus, (St. Werenfried van Elst) : Germaans war: ‘bewaren of bewaken,’ fried: ‘vrede of bescherming,’ dus ongeveer, bewaarder van de toestand van vrede.

H. Werenfridus of Sint Werenfried van Elst was een Ierse prediker die opgeleid werd in het benedictijnenklooster van Rathmelsigi in Ierland. Hij ging rond 690 naar Friesland als metgezel van Willibrord en kreeg de taak om in West-Friesland het evangelie te prediken. Werenfridus ging aanvankelijk naar Wervershoof, dat volgens Molanus die zegt dat hij gepreekt heeft te Medemblik en Wijk bij Duurstede. (daar zou zijn naam aan verbonden zijn, maar Wervershoof is afgeleid van een werf of wierde en een hoeve) Beter is het dat hij via Dorestad door naar de Betuwe ging om ook daar het woord van God te verspreiden. Willibrordus zou hem naar Elst gezonden hebben die hij vlak daarvoor van door Karel in eigendom had gekregen, 9 juli 726. Overleden op 11 augustus. Wordt gevierd op 14 augustus.

Hij was de eerste pastoor van Elst waar ter eren van hem een kerk gesticht werd. Hij stierf op 14 augustus 760 in Westervoort. Zijn lichaam werd opgeëist door de inwoners van Westervoort en Elst in het huidige Gelderland, waar hij bij leven zelf had gezegd het liefst te willen worden begraven. Uiteindelijk werd, volgens de legende, besloten zijn lichaam op een onbemand bootje op de Rijn te leggen en het lot te laten bepalen waar Werenfridus’ laatste rustplaats moest komen. Het bootje voer, tegen de stroom in, naar de Betuwe-oever. Er werd een tweede oordeel gevraagd: Werenfridus lichaam werd op een ossenkar gelegd, die bestuurd werd door jonge ossen, die nog nooit eerder een juk gedragen hadden. Ook zij wenden zich naar Elst en brachten het lichaam van de heilige tot bij de Elsterse kerk. Daar werd Werenfridus uiteindelijk begraven. De relieken van Werenfried werden bijgezet in de grafkelder van die kerk. Rondom het graf werden al spoedig wonderen vermeld. Apostel van Gelderland en Friesland.

Rond 925 werd het Werenfridus altaar opgericht in de kerk van Elst. In hetzelfde jaar nam bisschop Baldricus, vijftiende bisschop van Utrecht, (Balderik van Kleef) met staatsie uit de aarde, identificeerde het lichaam en zette de relieken in een reliekschrijn en wordt tegen de jicht bezocht De relieken van Werenfridus sneuvelden grotendeels tijdens een Beeldenstorm in 1588. Theodoor van Eimeren wist nog enkele delen te redden en via Johannes Hollant over te brengen naar Theodoor Rijswijck uit Nijmegen, die op zijn beurt op zoek ging naar een veiligere plaats voor de heilige erfstukken. Uiteindelijk belandde het grootste deel van de relieken in Emmerik, maar die gingen daar verloren tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wat er op dit moment nog over is, is een verbrand stuk bot in een zilveren reliekenhouder, met daarop een papiertje met de tekst Ossa Sancti Werenfridi. De officiële documenten die hierbij hoorden zijn eveneens verloren gegaan.

Werenfridus werd beschermheilige van Elst, van groentetuiniers en van mensen die aan jicht lijden. Bovendien wordt er vaak tot hem gebeden bij last van stijve gewrichten.

Hij wordt afgebeeld als priester en kaal geschoren hoofd. In de ene hand een boek en in de andere het bootje met daarin een doodskist.

De bloem van de dag is de mooie Zinnia en veldsla, Valerianella olitora. Door de ouden werd beweerd dat het de locust: sprinkhaan, van Johannes de Doper zou zijn geweest die hij in de woestijn had gegeten, het sprinkhanenkruid. De zaadhuisjes lijken op een sprinkhaan.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/