8 januari

Uit en.wikipedia.org

8 januari, H. Erhard van Regensburg: Germaans er: 'ijver, of eer, roem of bescherming,’ hard: ‘hard of sterk,' ongeveer sterk als een ever of respectievelijk sterk door zijn eer of roem.

Erhard was bisschop te Regensburg in de 7^de a 8^ste eeuw. Hij stamt vermoedelijk uit het Franse Narbonne, tegen het einde van de 7^de eeuw was hij als monnik in de Elzas bezig en stichtte daar vele kloosters onder andere Niedermunster bij Regensburg. Na de moord op H. Emmeramus werd hij bisschop van Regensburg. (Of hij was een missionaris uit Ierland en zou in de Vogezen en Beieren gepreekt hebben)

Uit die tijd stamt de legende dat hij de hertogdochter Odilia die blind geboren was tijdens de doop het gezicht terug gaf. Rond 689 kwam hij als bisschop uit het hof van de Beierse Agilofinger hertog naar Regensburg waar Bonifatius al de bodem gelegd had. Exacte sterfdatum is onbekend, mogelijk 717 in Regensburg. Hij werd op 8 oktober 1052 door paus Leo IX heilig gesproken.

Zijn oorspronkelijke graf zie je in de crypte van de Niedermunster kerk te Regensburg. Zijn relieken zitten in een zilveren schrijn uit de 19^de eeuw aan de noordkant van die kerk.

Hij wordt als bisschop voorgesteld met een boek waarop twee ogen liggen, de genezing van Odilia. Hij wordt ook afgebeeld met bijl, een ontginningsheilige, hij hakte de boom van Wodan om. Schutspatroon van ontginners, bakkers, smeden en schoenmakers. Wordt aangeroepen tegen pest en oogziektes.

Uit www.heiligenlexicon.de

8 januari, H. Laurentius Giustiniani, Latijn, ‘uit Laurentium,’ een stad in Latium die ook in verband wordt gebracht met de laurier, de gelauwerde. Er zijn verschillende heiligen van deze naam.

Deze heilige is geboren in 1381 te Venetië en daar gestorven op 8 januari 1455. Hij was eerst kanunnik in het Georg klooster te Venetië en in 1406 prior, in 1416 generaal van die orde waar hij hun regel vastlegde. In 1433 werd hij bisschop van Castello. Sinds 1433 was hij bisschop van Venetië en werd in 1451, toen paus Nicolaas V het patriarchaat van Grado op Venetië overdroeg, eerste patriarch. Hij werd in 1524 zalig en in 1690 heilig gesproken.

Hij wordt geroemd vanwege zijn ascetische levensstijl en goede werken voor de eenvoudige en arme mensen. Zijn geschriften werden in 1506 gepubliceerd en zijn neef schreef zijn biografie.

Laurentius in zonneschijn, dan zal de herfst gezegend zijn.

Uit asinnersguidetothesaints.blogspot.com

8 januari, H. Gudula, (Goedele, in Frans Ste Gudule): Germaans god: ‘god, goed:’ ԧoed.’

Gudule was afkomstig van een aanzienlijke Brabantse familie uit Hamme. Geboren rond 650 als dochter van de hertog Witger van Lotharingen en H. Amalberga van Maubeuge, zuster van de H. Reineldis en Emebert, petekind van de H. Geertruida van Nijvel. Ze was erg vroom en zorgde voor de armen en zieken en trok zich daarna als boeteling terug in het klooster van Moorsel bij Aalst. Ze overleed rond 710. H. Goedele zou in de kerk van Hamme begraven zijn, maar ondanks opgravingen werd het graf nooit ontdekt

Gudula bad God dat Hij uit een wilg een frisse bron zou laten springen. Het gebeurde. Dat wonder staat in de kerk van Biberach afgebeeld.

Gudula was uiterst liefdadig tegenover de armen. Dikwijls verkocht ze haar juwelen ten einde de ongelukkige te kunnen ondersteunen. Dat beviel de bewaarder van de schatten van haar vader helemaal niet. Op een dag beschuldigde hij haar bij zijn meester Witger. Gudula had een kostbaar kralensnoer genomen en was er mee vertrokken om die te verkopen. Witger snelde zijn dochter achterna en haalde haar weldra in. ‘Wat heb je in die korf? Vroeg hij. ‘kersen!’ was het antwoord. De korf werd opengedaan, al de kralen van het snoer waren kersen geworden.

Men vertelt dat Gudula de gewoonte had blootsvoets te lopen, maar, opdat niemand het zou merken, sneed ze de zolen uit haar schoenen. Eens dat de baan vol bramen en doornen lag werden de voeten van Gudula erg gekwetst en zij lieten op de sneeuw, het was volop winter, talrijke bloeddroppen na. O, wonder ! iedere bloeddrop werd een geurige rode anjelier.

Ze is gestorven in 712. In 1047 werd haar lichaam overgebracht naar de St. Michaeliskerk te Brussel die tot voor jaren St. Goedele heette, in de volksmond gewoonlijk Sinter Goele. Sinte Goedele, patrones van Brussel, werd begraven te Ham in Brabant. Velen waren gekomen zodat het kerkhof grijs van het stof was. Voordat het helemaal donker was begon daar op het graf een populier te groeien, hij haastte zich zo met omhoog schieten dat hij als een boom met wijd vertakt en bebladerde kroon de zon begroette. Toen kwam er een vogeltje dat allerliefst floot zodat men van heinde en ver naar Han kwam om te luisteren. De bewoners vertelden van de boom en het vogeltje aan iedereen die het maar horen wilde. Op een dag besloot men het gebeente van Sinte Goedel over te brengen naar Moorsel, dat dicht bij Aalst ligt. Met veel ceremonie ging dit gepaard. De populier was wel beschadigd, maar daarvan kwam het toch niet dat zijn takken en bladeren hingen alsof hij dood zou gaan. Hij zuchtte tot het kleine vogeltje, ‘ik kan hier niet meer blijven,’ dat vond de vogel ook. Ze besloten te vertrekken. De populier rukte zijn wortels uit de grond, niet allen maar toch genoeg en samen gingen ze op pad. Zo kwamen ze bij de kapel waar de heilige gebracht was en de boom duwde zijn wortels de grond in. De koele aarde deed hem goed en het duurde maar even of de populier stond er weer even fris bij als vroeger. Het vogeltje zocht zijn nest weer op en begon weer te zingen. Daar kwam ‘s ochtends een oud vrouwtje om bloemen op het graf te leggen. ‘Droom ik nog,’ zei ze tot zichzelf, ze droomde niet, het was de boom uit Ham en hetzelfde vogeltje dat men nergens anders hoorde.

Ze wordt als jonge vrouw afgebeeld in lang kleed, in de hand een boek of lantaarn, die werd tijdens een nachtelijke tocht door de duivel met een blaasbalg uitgeblazen, na gebed van Gudula begon het weer te branden, zie Genoveva van Parijs voor net zo’n verhaal. Symbolisch betekent het dat het hemelse licht niet te doven is te midden van duizenden bekoringen. Heel soms zie je haar een handschoen ophangen aan een zonnestraal. Ze wordt wel aangeroepen tegen huid- en zenuwziektes.

Op de muren van de St. Goedelekerk groeit vaak het rankende muurvlaskruid, Linaria, daarom wordt het wel St. Goedeleplantje geheten.

8 januari, H. Baldericus.

Baldericus was de zoon van graaf Rixfridus. Been zeer geleerd man en in oorlog als vrede vermaard onder wiens tucht de kinderen van keizer Hendrik de eerste, Otho, Henrik en Bruno gestaan hebben. Otho is later keizer geworden, Henrik en jong overleden en Bruno werd aartsbisschop van Keulen en hertog van Lotharingen. Bisschop Radbodus wilde hem als opvolger en zo werd hij de vijftiende bisschop van Utrecht. Zijn eerste zorg van het verdrijven van de Noormannen en de stad Utrecht te verbeteren die er slecht uitzag na de oorlog en er een vesting met grachten te maken. Slechtte de kerk van Willibrordus en liet een andere bouwen, daaraan staat nog op de huidige dag een toorn die de naam voert van Boldregttoren.

Op 7 juni 848 een concilie gehouden op last van paus Agapetus en Otho I te Ingelheim vanwege onder andere de onlusten tussen Lodewijk en Hugo, graaf van Parijs. Hier is Baldericus ook bij aanwezig geweest. In 956 is hij over de Alpen getrokken en kwam aan bij Otho, zoon van Henrik de Vogelaar. Deze Otho heeft aan de Utrechtse kerk als een van de voorrechten gegeven om geld te slaan en de vrije jacht in het land van Drenthe. Hij heeft uit Itali meegenomen de lichamen van St. Urbanus, paus en martelaar, St. Benignus, bisschop van Chartres en martelaar, St. Pontianus, martelaar en St. Agnes, maagd en martelaar die in de dom van Utrecht openlijk tentoon gesteld werden. Ook heeft die bisschop de lichamen van de heiligen Werenfridus, Lebuines, Plechelmus, Wiro, Otgerus, Odulfus, Radbodus en Jeroen door goddelijke openbaring gevonden en de Utrechtse dom er mee versierd.

Hij is overleden op 8 januari 977.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/