22 september

Uit heiligenkalender.lagelanden.net

22 september, Sint Mauritius van Agaunum: Latijn maurus: ‘Moor,’ uit Mauritanië.

Tegen het einde van de 3^de eeuw regeerde keizer Diocletianus, de zoon van Jupiter, het grote Romeinse rijk. Hij deelde zijn heerschappij met Aurelius Maximinianus als medekeizer en twee onderkeizers. Dan nog stond Rome voor de val en leek op een grote kolos met kleine voeten. Naar Diocletiaans mening kon alleen de goddelijke verering van de heersers het Imperium tegen uitvallen behoeden en daarom gebood hij dat alle stadhouders, prefecten en officieren toe moesten zien dat de onderdanen zijn standbeelden bewierookten. De uitwerking van dit bevel zorgde voor nieuwe christenvervolgingen. Ze troffen bijzonder het Romeinse leger want vele soldaten hadden zich bekeerd. Ze dienden evenwel trouw de keizer Mauritius was onder keizer Maximinianus een van de aanvoerders van het Thebaanse legioen (uit Egypte) Hij marcheerde met een uitgelezen schare soldaten over de nog steeds in werking zijnde Romeinse straat naar de grote St. Bernhard. Bij Octodurum, het tegenwoordige Martigny, hield Maximinianus rust en hier bereikte hem het bericht van Diocletianus dat de troepen een offer moesten brengen aan het keizerlijke beeld en de weigerende christenen zonder pardon te bestraffen. Maximinianus liet het legioen van 6660 man onder hun commandant Mauritius uittreden en verkondigde de wens van de keizer. Hij wist niet dat al deze leden van dit elitekorps gedoopt waren. Zijn verrassing kende geen grenzen toen het legioen dat de dapperste en de trouwste was, zoals men verklaarde, dit keizerlijke bevel niet volvoeren wilde. Geen wilde voor de keizer wierook strooien, geen huichelde om de andere een slecht voorbeeld te geven. Mauritius stond voor zijn mannen en was zelfs de spreker voor allen en bad Maximinianus deze mannen niet tot geloofsbreuk te dwingen. ‘We kunnen alleen God bidden dat zijn hart zachter wordt of ons de moed en kracht geeft als helden te sterven’, sprak hij. Maximilian liet door een bode de keizer in Rome het ongehoorde voorval vermelden, Diocletianus stuurde het bevel terug iedere man voor de ogen van zijn kameraden te laten doden. Onmachtig moest Maximilian toezien hoe Mauritius naar de veroordeelden ging en hen troost en moed toe sprak.

Volgens de passio liet de keizer dit uit 6000 christelijke soldaten bestaande legioen eerst tweemaal decimeren en daarna geheel vernietigen. Na de eerste dag, toen er honderden vielen, verwachtte hij dat de overlevende zich zouden bedenken. Maar weer trad Mauritius op hem toe en sprak: 'Het bloed van onze broeders verlangt dat we hier waardig zijn! We zullen voor de keizer tot onze laatste bloeddruppel vechten maar niemand zal hem goddelijke eer bewijzen. Nog eenmaal werd elke tiende man vermoord en ook nu sprak Mauritius de overige moed in. De weerstand van het korps werd ook door dit nieuwe bloedbad niet gebroken. Nog leefde Mauritius, nog leefden duizenden mannen die bereid waren om Christus in de dood te volgen. Vertoornd gaf de keizer het bevel het gehele legioen uit te roeien. Ook de aanvoerders, Mauritius, Exsuperius en Candidus werden hierbij gedood. Een veteraan met name Victor hoorde dit ongelofelijke nieuws en hekelde daarbij de soldaten die de beulen van hun kameraden geworden waren. De voormalige krijgsman betaalde zijn moedige woorden met de dood. Vele jaren later, bij de slag bij de Milvische brug die voor het christendom zo belangrijk werd, vond bisschop Theodorus het standbeeld waar het Thebaische legioen het bloedoffer gebracht had. Tegenwoordig verheft zich boven hen de basiliek en de stad St. Maurice.

Dit gebeurde bij Aquanum, het latere St. Maurice, tussen 280 en 300.

Vooral in Zwitserland wordt deze heilige veel vereerd. Patroon van Magdeburg, St. Moritz, Koburg, Lauenburg, ook van Savoie en Mantua. Hier werden verscheidene kerken aan hem gewijd, Leiderdorp, Avenhorn, Rheden, IJlst Almelo Idsega, Inrsum. Hij wordt als Moor afgebeeld in Romeinse ridderstijl met vaan, op het hoofd heeft hij een helm of lauriertak. Soms met enkele gezellen die hij onder zijn mantel verbergt. Vooral beschermheer van de infanterie, ook de hoedenmakers, messenslijpers en ververs, naar zijn donkere kleur. Het vrome volk roept hem aan bij bezetenheid, tegen religieuze aanvechtingen en jicht.

In Piëmont wordt het blad van de prei ’The green ribbon of Saints Maurice and Lazarus’, genoemd, terwijl in Polen op zekere speciale dagen de bloemstengel in de hand van onze Redder wordt geplaatst om het riet te vertegenwoordigen dat aan hem gegeven werd bij de kruisiging.

Vertoont zich Mauritius klaar, vele stormen verwacht u maar.

Uit www.flickr.com

22 september, H. Digna: Germaans degen: Ԩelmլ of uit Latijn dignus: ‘waardig.’

Digna en Merita (Emerita) zijn legendarische martelaressen uit Rome tijdens Valerianus in 258,

Uit www.heiligen.net

22 september, H. Florentius: Latijn florens: ‘bloeiend of bekoorlijk in aanzien.’ Respectievelijk Flora, godin der bloemen en de lente. Eind april had men het feest Floralia. Flora was oorspronkelijk het Sabijnse equivalent van Ceres. Ze was meer dan de godin van de bloemen, haar naam bezit de gehele betekenis van de Indo-Germaanse wortel bhle / bhlo: bloeien.

Florentius was een kluizenaar en volgeling van St. Martinus van Tours in het begin van de 5^de eeuw. Hij werd door St. Martin naar Poitou als missionaris gezonden en werd een kluizenaar op de Mont Glonne in Anjou (Frankrijk) waar hij zoveel volgelingen aantrok dat hij een klooster moest stichten dat nu St. Florent-le-Viel of St. Florent le Vieux heet.

Uit heilige-quellen.de

22 september, H. Landolin: eenstammige vorm van Germaans land: ‘land.’

Landolin was een kluizenaar bij Ettenheimmunster waarschijnlijk in het begin van de 8^ste eeuw. Volgens de legende martelaar.

De heilige Landolin stamde, zo het in de legende heet, uit Ierland. Zijn inzet voor de verspreiding van het christelijke geloof voerde hem naar Ettenheimmunster. Landolin bouwde daar een hut en voedde zich als kluizenaar met de vruchten van het woud. In zijn omgeving viel de kluizenaar al gauw op. Op zekere dag kwam een jager van de naburige burchtheer Gisokus in de buurt van de Hl. Landolin. Omdat hij de heilige voor een wilddief hield hitste hij zijn honden tegen hem op, maar die grepen hem niet aan. De jager dacht dat hij een tovenaar was en sloeg hem zijn kop eraf. Naar de legende zijn op deze plaats vier bronnen ontsproten die tot tegenwoordig water geven. Vrouwen ontdekten de dode. Ze bouwden een baar en wilden die naar de begraafplaats brengen om hem te begraven. Een van de vrouwen was blind en toen ze het lijk betastte kreeg ze met bloed besmeerde handen waarmee ze zich over de ogen streek zodat ze opeens weer kon zien. Ze brachten de dode naar de plaats waar nu de kerk van Munchweier staat. Toen ze vandaar na een rustpauze verder wilden gaan konden ze de baar niet meer van de bodem krijgen. Dat was voor de vrouwen het teken dat de heilige hier begraven wilde worden. Dat zou rond 640 gebeurd zijn.

Te Ettenheimsmunster stond een overoude den die de heilige velde en uit wiens hout hij een kruis timmerde. De heidenen deden hem hierom de marteldood ondergaan.

Uit en.wikipedia.org

22 september, H. Emmeramus van Regensburg, (Emmeram, Heimeran, Emeran, Heimrammi, Haimeran of Heimeran)

Hij is rond 600 geboren te Poitiers of uit een edele familie te Aquitaine. Hij ging naar Bavaria of Beieren vanwege het verzoek van hertog Thedo. Hij werd Benedictijn en abt van Regensburgse klooster en dan bisschop van die stad. Op een pelgrimsreis naar Rome werd hij door gehuurde Asasinnen aangevallen te Kleinhelfendorf, bij Munchen. Hertog Theodo zijn zoon zou de bron zijn van die aanval omdat hij hem, onterecht, van verdacht zijn zuster Uta zwanger te hebben gemaakt. Gestorven rond 652.

Bisschop Arbeo van Freising beschreef de plaats van zijn dood als ‘lieflijke altijd groene plaats waar een bron ontsprong en de plaatselijke bevolking daar later een kerk bouwde.’ Emmeram werd in een tombe gelegd te Aschheim waarna het 40 dagen regende. Emmeram werd er uit gehaald en op een vlot gelegd in de Isar. Toen het vlot de Donau bereikte ging het wonderbaarlijk stroomopwaarts naar Regensburg waar Emmeram in de kerk van H. George gelegd werd.

Hij wordt afgebeeld als bisschop met martelaarskroon en met een ladder, omdat hij hierop vastgebonden werd nadat men hem zijn armen en benen afgehakt had. Of dat God hem een ladder aanreikte na zijn onthoofding om naar de hemel te klimmen.

Hun feestdagbloem is een astersoort, Aster pendulus, en Anaphalis, de droogbloem.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/