24 juli

Uit www.geni.com

24 juli, H. Cunigonda, (Kunigunde, Cunegunde(s), Kioga, Kinga, Zinga) Germaans kunne: ‘geslacht of stam,’ gonde: ‘strijd,’ dus ongeveer, strijdster voor de stam.

De dochter van Bela IV van Hongarije en Maria van Constantinopel, is geboren in 1224. haar nicht wat H. Elisabeth van Hongarije en verwant met St. Hedwig. Ze trouwde in 1239 met koning Boleslaw de Kuise van klein Polen (Krakow, Sandomire en Lublin) ze kwamen overeen om het huwelijk niet te nuttigen en wijdde zich aan ziekenverzorging. Ze leden veel onder de Tartaarse invallen in hun land. Na zijn dood in 1279 trad ze in het door haar gestichte klooster Sandecz, stierf op 24 juli 1292 en werd in 1690 heilig gesproken.

Uit kisumu.se

24 juli, H. Christina van Bolsena: het woord christen (Grieks christianos, Latijn christianus) waarvan deze naam is afgeleid werd, blijkens Handelingen 11:26, is voor het eerst in Antiochi gebruikt: 'En het geschiedde, dat zij een vol jaar in de gemeente gastvrij ontvangen werden en dat de discipelen het eerst te Antiochië christenen genoemd werden,' Christen is een afleiding van Christus: Grieks christos: ‘gezalfde.’

Martelares en waarschijnlijk ten tijde van Diocletianus rond 304 en volgens de legende te Tyrus.

De Heilige Christina die in Toscane in de 2^de helft van de 3^de eeuw geboren is werd door haar heidense vader in de gevangenis geworpen en wreed gefolterd werd omdat zij als christin de kostbare afgodsbeelden verbroken en onder de armen verdeeld had. Niets kon haar echter tot afvalligheid bewegen. Volgens de legende stortte dan ook het beeld van Apollo verbrijzeld ter aarde toen men haar wilde dwingen om aan die afgod te offeren. Toen ze met een molensteen om de nek bleef drijven werd ze met pijlen gedood. Te Palermo, waar haar lichaam rust, wordt ze als huisheilige vereerd.

Het verhaal van St. Christina die bij het meer van Bolsena vereerd wordt is vrijwel gelijk die van St. Christina van Tyrus. Het is geïmporteerd uit het oosten en aangepast naar plaatselijke omstandigheden. De legende zegt dat ze stierf op het eiland Tyro in het meer van Bolsena, wat mogelijk reden is voor verwarring.

Ze wordt afgebeeld als jong meisje of jonge vrouw met los hangend haar. Om de hals of naast haar heeft ze de molensteen en twee pijlen of houdt een pijl vast en wordt gekroond met St. Ursula, of doorstoken met drie pijlen, in de gevangenis breekt ze afgodsbeelden, of met een mes, waarmee het vlees van haar lichaam werd getrokken, met tangen, waarmee haar tong en borsten werden afgeknepen, of met een pijl en scepter of met slangen waaraan ze werd blootgesteld of met een brandende toren, ze werd in een kalkoven gegooid, soms ook een schip als verwijzing naar haar marteling. Ze is dan patrones van schippers en molenaars, ook van boogschutters.

Een eik opende zich om het lichaam van de H. Christina op te nemen.

Uit catholicfire.blogspot.com

24 juli, Christina de wonderbaarlijke, (Mirabilis)

Ze is geboren in Brustheim, bij Luik, rond 1150 en stierf in 1124, volgens de overlevering is ze wel driemaal gestorven.

Op haar vijftiende werd ze wees met haar twee oudere zusters. Met haar 22 (32) kreeg ze een epilepsieaanval waarbij men dacht dat ze dood was. Het gebruik was dat ze naar de kerk in een open kist gebracht werd met een requiem als begin. Plotseling stond ze na het Agnus Dei op, ze vloog plots op en vloog als een vogel naar het kerkgewelf, de gemeenschap vloog in schrik weg, alleen haar oudere zuster bleef. Christina vertelde de priester dat ze dood was en in de hel kwam vagevuur en toen naar de hemel. Het werd haar toegestaan om terug te keren om voor de zielen te bidden in het vagevuur. In elke plaats zag ze velen die ze kende. In haar eigen woorden; 'zo gauw mijn ziel gescheiden was van mijn lichaam werd het door engelen ontvangen die het naar een donkere plaats brachten geheel gevuld met zielen. De pijnen die ze leden leken met zo buitengewoon zodat het me onmogelijk is er een idee van te geven. Ik zag onder hen vele van mijn bekenden en diep geraakt door hun slechte conditie vroeg ik ze welke plaats het was want ik dacht dat het de hel was. Mijn gids antwoordde dat het de zuivering was waar zondaars worden gepijnigd die voor hun dood hun fouten hadden beleden, maar nog niet waardig waren om God te bevredigen. Vandaar werd ik naar de hel gebracht en daar herkende ik ook sommigen die ik vroeger gekend had. De engel brachten me toen naar de hemel, bij de troon van de Goddelijke majesteit. De Heer ontving me met een gunstig oog en ik vertoonde veel vreugde omdat ik dacht dat ik de gratie kreeg om eeuwig bij Hem te zijn. Maar mijn hemelse vader, die zag wat er in mijn hart was, zei deze woorden; 'zeker, mijn dochter, op een dag zal je bij Me zijn. nu echter geef ik je de keuze of bij Me te zijn vanaf nu of terug te keren naar de aarde om een missie van liefdadigheid te vervullen en lijden om zo de zielen te zuiveren die je zo geïnspireerd hebben met medelijden, je zal voor hen lijden op de aarde en zal grote kwellingen ondergaan zonder er evenwel van te sterven. Niet alleen zal je die zuiveren, maar je zal ook een voorbeeld zijn voor de levenden en je leven van constant lijden zal de zondaars bekeren. Nadat je dit leven geëindigd hebt zal je hier terugkomen geladen met goede gunsten.' Na deze woorden en ziende het grote voordeel voor de zielen antwoordde ik, zonder aarzeling, dat ik terug wilde keren tot het leven wat gelijk gebeurde. Het is daarvoor en hulp van de lijdende en de bekering van de zondaars dat ik op deze wereld teruggekomen ben. Wees daarom niet bang van de penitenties die ik beoefen of het leven dat ik lijd, het zal zo bijzonder zijn zoals je nog nooit gezien hebt.Ӡ

Daarna ging ze niet meer naar eenzame plaatsen, beklom bomen en rotsen en verschuilde zich in ovens om aan de geur van mensen te ontsnappen en deed alles om in extreme vorm te lijden voor de zielen, ze droeg vodden die samen gehouden werd met twijgen, leefde van bedelen in extreme armoe en verwijderde alle comfort, zelfs een huis. Ze wou in een brandende over springen als ze het niet meer kon hebben of in een rivier met het koudste weer. Ze zou eens in een molen geweest zijn en onder het wiel geraakt zijn, bad in balans op een horde of op een bal. In een kerk bij Wellen klom ze op de gevel en zat in water, natuurlijk dachten velen dat ze gek was. Eens werd ze door een vrouw gepakt die haar zo hard sloeg op haar been dat men dacht dat die gebroken was. Ze werd naar een dokter gebracht waar haar been gespalkt werd, ze werd aan een pilaar gebonden voor haar veiligheid. 's Nachts ontsnapte ze. Eens weigerde een priester haar de communie, ze rende wild door de straten en sprong in de rivier Meuse. Toch kwamen vele mensen haar raad vragen. De laatste jaren van haar leven verbleef ze in het klooster van St. Catharine te Saint Trond. Ze werd daar gerespecteerd door Louis, de hertog van Looz, die haar als een vriend behandelde, accepteerde haar kritiek en verwelkomde haar op het kasteel. St. Marie d’Aignies respecteerde haar ook en St. Lutgardis vroeg haar om raad. Ze leefde zo 52 jaar na haar opstanding. Daarna ging ze bij de H. Ivette van Hoei (Huy) wonen. In 1224 overleed ze nogmaals en herrees weer, leefde nog enkele uren en stierf daarna voor de derde keer.

Haar verhalen werden beschreven door kardinaal James de Vitry en de dominicaner bisschop Thomas de Cantimpré. Haar lichaam is bewaard in de Redemptorist kerk te Saint Trod. Haar cultus is nooit officieel bevestigd.

Ze wordt blootsvoets en met verward haar afgebeeld in bruin habijt en witte sluier, op de rug zitten twee vleugels, haar verrijzenis, en zit bij een wiel met serpenten om haar heen, soms met een serpent om haar arm, met een serpent en palm of met een wiel en palm. Patrones van zondaars en wordt aangeroepen tegen veepest en infectieziektes.

Inula pulicaria is haar kruid. Het zinnebeeldige kruid van haar dag is de heesterachtige wolfsboon, Lupines arboreus. De bloem van de dag is het zwartrode schurftkruid, Scabiosa atropurpurea.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/