7 oktober

Uit www.rkactiviteiten.nl

7 oktober, Feest van de Heilige Maagd Maria van de Rozenkrans. Feest ingesteld ter herinnering aan de overwinning op de Turken in 1571.

Paus Pius V voerde deze gedachtenis in op de verjaardag van de zeeslag bij Lepanto die plaats vond op 7 oktober 1571. Bij deze slag versloegen christelijke troepen de Turkse Ottomanen die in 1570 Cyprus hadden binnengevallen met als doel de Venetiërs uit het Oostelijk gedeelte van de Middellandse Zee te verdrijven. Pius schreef deze overwinning op de Turkse agressie toe aan de hulp van de Maagd Maria, verkregen door het bidden van de rozenkrans. Sinds die tijd geldt de maand oktober als de Rozenkransmaand binnen de Katholieke Kerk. Op vele plaatsen komen christenen dan nog meer dan anders samen om de Rozenkrans te bidden.

Uit en.wikipedia.org

7 oktober, H. Justina van Padua: Latijn iustus: ‘rechtvaardig of rechtschapen.’ Justinus was reeds de naam van enkele Byzantijnse keizers, ook zijn er verscheidene heiligen van deze naam.

Alles dat van Justina bekend is komt van een 12^deeeuwse bron die zegt dat ze gedoopt was door St. Prosdocimus, leerling van Petrus en eerste bisschop van Padua. Ze leefde in Padua als een dochter van een zekere Vitalinus. Ze werd vanwege haar geloof gemarteld op zestienjarige leeftijd tijdens de christenvervolgingen onder Nero. Ze zou aan de soldaten gevraagd hebben om even te mogen bidden. Ze knielde neer op een steen en smeekte God om sterkte. Dat werd haar gegeven want de steen onder haar knieën verzwakten zodat de afdruk van haar zichtbaar bleven. Die steen wordt nog steeds bewaard in Venetië. Vervolgens zou ze met een zwaard doorboord zijn.

Ze wordt afgebeeld als jonge vrouw met lang kleed, ook als prinses en soms met een eenhoorn als symbool van zuiverheid wat mogelijk ook een verwisseling is met H. Justina. Vaak zie je haar geknield op een steen. Staande met een zwaard die ook wel door haar borst steekt. Patrones van Padua en Venetië.

Uit www.catholictradition.org

7 oktober, H. Marcus: al bij de Romeinen voorkomende naam, afleiding van Mars, de oorlogsgod. Naam van de schrijver van het tweede evangelie.

Marcus zou een Romein geweest zijn en was de 34^ste paus en regeerde uiterst kort. Onder zijn pontificaat werd een beging gemaakt met het bijhouden van een lijst van martelaren (Depositio Martyrum) en bisschoppen (Depositio Episcoparum). Ook liet hij een aantal basilieken bouwen in Rome, wat legaal geworden was voor de Romeinse wet onder zijn voorganger Silvester I. Hij stierf op 7 oktober 336 en werd heilig verklaard.

Uit www.allmercifulsavior.com

7 oktober, H. Sergius: Latijns voor 'de wachter of dienaar.' In 63 v. Chr. de leider van een samenzwering tegen de Romeinse staat, Lucius Sergius Catillana. Verder komt de naam voor in het N.T. als de naam van de Romeinse landvoogd Sergius Paulus, op Cyprus, Handelingen 13:7 en andere die ondanks de pogingen van de tovenaar Elymas hem ervan af te houden tot het geloof kwam. Vervolgens de naam van de patriarchen van Constantinopel en 4 pausen.

Sergius en Bacchus, martelaars tijdens Diocletianus rond 303 in Syrië. Volgens een legendarische passio, die in het Latijn, Grieks en Syrisch bewaard is, waren ze officieren van de grenstroepen en stonden hoog in aanzien. Ze waren in het geheim christen wat ontdekt werd toen ze weigerden om met een Romeinse beambte in een heidense tempel te gaan met de rest van zijn lijfwacht. Nadat ze weigerden de Romeinse afgoden te dienen werden ze rond 303 door keizer Maximianus naar de frontlinies in Syrië gestuurd. Bacchus werd dood gegeseld en Sergius overleefde dat en werd later onthoofd. Volgens de legende verscheen Bacchus, als geest, aan Sergius die nog steeds gemarteld werd en moedigde hem aan sterk te blijven zodat ze spoedig in de hemel verenigd zouden worden. De traditionele plaatst is Resafa. Vooral de laatste werd in het Oosten zeer vereerd, in de plaats die later naar hem (Resafa) Sergiopolis genoemd werd, werd een grote kerk gebouwd en werd een groot pelgrimsplaats, ook in Constantinopel werd aan hem een prachtige kerk gewijd. De nomaden in de dessert zien Sergius als hun speciale patroon. Hun nauwe verwantschap bij sommigen leidde tot het geloof dat ze geliefden waren, de oudste tekst in Grieks vermeldt hen als ‘erastai, geliefden’. Anderen dat adelphopoiia, een vorm van vriendschap, in de naam van God is wat geen seksuele betekenis heeft. In het Byzantijnse rijk worden ze vereerd als beschermers van het leger.

De bloem hen toegewijd is de bekend chrysant.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/