3 december

Uit kavlaanderen.blogspot.com

3 december, H. Franciscus Xaverius: oorspronkelijk een familienaam van Don Francisco de Yasu y Javier, (Xavier) naar het slot en de plaats van die naam in Spanje (Navarra) Een naam van Baskische oorsprong jaberri en dit uit etchaberri: ‘nieuw huis.’

De bovengenoemde Francisco werd geboren in 1506 op het slot (X) Javier bij Sanguessa in Navarra. Nadat hij in 1525 te Parijs was gaan studeren bij de Jezuïeten sloot hij zich in 1533 aan bij Ignatius van Loyola en werkte met hem en vijf anderen mee aan de stichting van ‘sociëteit van Jezus, ‘bij Montmartre. In 1537 werd hij te Venetië tot priester gewijd. Vanuit Venetië willen ze deels een reis voor te bereiden naar Palestina. Die reis gaat niet door. Hij reist samen met Ignatius door naar Rome, om de jonge orde goed te laten keuren door de paus. Op verzoek van paus Paulus III gaat Franciscus op missiereis met pater Simon Rodriguez. Koning Juan van Portugal houdt deze laatste bij zich, maar stuurt Franciscus na een verblijf van een half jaar in Mozambique naar India (Goa). In Goa verkondigt de jonge Jezuïet het Woord aan de inlanders en Europeanen. In het decennium dat volgt weet hij tienduizenden mensen te bekeren tot het katholieke geloof. Zijn werk als missionaris brengt hem in Malakka (1545), de Molukken en vervolgens naar de Filippijnen (1546-47) en Japan (1549-51). Daar komen mensen voor het eerst in aanraking met het christendom.

Als India in 1551 een provincieplaats wordt van de Orde van Jezuïeten, stelt Ignatius Franciscus aan als provinciaal. Vanuit die functie onderneemt Franciscus nog een aantal reizen en sticht vele missieposten om het geloof te verkondigen. In 1552 vertrekt Franciscus uit Goa om China en het pas ontdekte Japan te bekeren. Hij bereikt China echter nimmer. Op 3 december 1552 overlijdt Franciscus Xaverius op het eiland Sancian bij Kanton. Zijn ontzielde lichaam wordt overgebracht naar Goa. Hij werd de apostel van Goa en Indi. Hij doopte tegen de 30 000 heidenen. Hij is in 1619 heilig verklaard en in 1747 door Benedictus XIV tot beschermheilige van Indië verheven.

Hij wordt als de grondlegger van de moderne missie beschouwd, patroon van de missionarissen en zeevaarders. Wordt aangeroepen bij onweer en pest.

Hij wordt afgebeeld met de zwarte kleding van de Jezuïeten met een of meer knielende Indiërs aan zijn voeten met een kruisbeeld, pelgrimsstaf, rozenkrans, doopschelp, witte lelie of een hart waaruit vlammen slaan als symbool voor het vuur waarmee hij het geloof verkondigde. Ook wordt hij vaak afgebeeld als een eenzaam stervende heilige in een hut op een bundel stro.

Uit www.chkath.ch

3 december, H. Lucius: Latijn lux: ‘licht,’ lucere: ‘lichten.’ Het was reeds een Romeinse voornaam, wel een verkorting van prima luce natus: de bij de zonsopgang geborene, vergelijk de naam van de godin Lucina: ‘die aan het licht brengt,’ de godin van de geboorte. In Handelingen 13:1 komt ook een Lucius voor, Lucius van Cyrene, een der profeten en leraars te Antiochië.

Een legendarische mythische Britse koning van de Britons in de 2^de eeuw. In Geoffry of Monmouth’s History of the Kings of Britain was hij de zoon van koning Coilus en regeerde net zo als zijn vader. Hij liet geen erfgenaam na zodat zijn dood een strijd werd tussen de mensen van Engeland en de macht van Rome. Hij wordt in de klassieke oudheid niet genoemd, wel veel in de Liber Pontificalis, Beda ‘s ecclesiastica gentis Anglorum en Geoffrey of Monmouth’s Historia Regum Britannias die geen van allen betrouwbaar zijn voor de 2^de eeuw. Latere beschrijvingen zijn meestal gemaakt op deze vermeldingen met mogelijk een middeleeuwse inscriptie in de kerk van St. Peter upon Cornhill te Cornhill, Londen. Daar wordt vermeld dat hij St. Peter gesticht zou hebben in 179. Al deze bronnen vertellen dat hij de eerst inlandse christelijke koning van Engeland was die aan paus Eleutherius I, 174-189, zendelingen vroeg en met zijn volk christen werd. De paus zond Fuganus en Duvianus als missionarissen en bekeerden Lucius waarna ze met groot succes verder gingen in Engeland, veranderden oude tempels in kerken en kathedralen. York werd het centrum voor Albany en Deira, Londen voor Loegria en Cornwall, Caerlon voor Cambria. Lucius gaf land en hielp de mensen te bekeren.

Volgens een latere legende zou hij afstand gedaan hebben van de troon om te gaan prediken op het vaste land. Hij zou de eerste bisschop van Chur in Zwitserland zijn geweest en aldaar gestenigd. Zijn veronderstelde relikwieën liggen in de kathedraal van Chur ofschoon er wat twijfel is over de vestiging van een bisschopszetel die een 150 jaar later gevestigd werd dan de martelaar stierf. De Luziensteig te Chur zou nog aan hem herinneren. Dat is wel een verwisseling geweest met een andere Lucius.

Gebed uit de missaal van Walfridus ut de Missaal van Bolsward. Uit www.pylgeralmanak.nl

22 juni of de overbrenging en dan 3 december, H. Walfridus van Bedum, (Walfried, Waldefrid, ook van Bedderwald of van Bodderwald).

Walfried was een vrome landbouwer die elke dag blootsvoets naar Groningen liep om er te bidden in de Sint-Martinuskerk. Hij was met een godvruchtige vrouw getrouwd en had een zoon, H. Radfridus, (Radfried). Hij zou de invallen van de Noormannen voorspeld hebben. Zo was hij er waarschijnlijk ook getuige van hoe de stad door Noormannen werd geplunderd en hoe zij de kerk in brand staken. Volgens de overlevering troffen de Noormannen hem op hun terugtocht in zijn huisje te Bedum waar hij zijn gebeden verrichtte. In die tijd heette die streek Bedder- of Bodderwald. Ze grepen hem vast, sleepten hem mee, lieten hem allerlei folteringen ondergaan en onthoofdden hem. Omwonenden kwamen zijn lichaam bergen en begroeven het op de plaats waar zijn huisje gestaan had. Na lang zoeken vonden ze ook zijn zoon Radfried die ook vermoord en in het hoge riet gegooid werd tegenover het huis. Hij werd bij zijn vader begraven, rond 9^de eeuw.

Van het begin af werden zij als martelaar vereerd. Hun huisje werd een pelgrimsoord toen er ook wonderen en genezingen plaatsvonden op hun graf. Later beeldde men hem af met een spade in de hand en zag men in hem een van de eerste ontginners en dijkenbouwers van het Groninger land.

Hij wordt afgebeeld in boerenkleren met een zwaard.

Sinds de Reformatie zijn er nog nauwelijks sporen van hun verering te vinden.

Saint of Antiochië uit melkite.org

3 december, H. Theodulus de Styliet (zuil): Grieks theos: ‘God’, doelas: ‘slaaf of knecht,’ de godsknecht.

Theodulus leefde in de 5^de eeuw. Volgens een vita was hij stadsprefect van Constantinopel. Hij verliet zijn ambt en zijn stad na de dood van zijn echtgenote en bracht 48 jaar door op een zuil bij Edessa in Syrië.

De plant van de dag is de winterbloeiende Viburnum.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/