5 mei

Uit www.oxfordscholarship.com

5 mei, H. Angelus van Jeruzalem: mogelijk Germaans en Grieks vermengd. Voor zover Germaans, van een stam met de betekenis ‘uit het volk der Angelen.’ de meeste gaan terug op Grieks angelos: ‘boodschapper,’(van God) engel, resp. op het bijvoeglijk naamwoord angelikos: ‘aan een engel gelijk.’

Angelus is geboren in 1185 te Jeruzalem uit een Joodse familie. Zijn moeder bekeerde zich en werd samen met Angelus en zijn tweelingbroer John gedoopt. Zijn ouders stierven toen hij nog jong was, zijn broer ging naar de Karmelietenorde. Rond zijn acht en twintigste was hij in Jeruzalem en reisde door Palestina en zorgde voor wonderbaarlijke genezingen. Zijn acta zegt dat hij beroemdheid vermeed toen hij bekend werd vanwege zijn wonderen en werd kluizenaar op de berg Karmel. Dat bleef hij totdat hij een visioen kreeg van God die hem zei dat hij naar Italië moest gaan om de orderegel te laten goedkeuren die Albertus van Jeruzalem voor de orde van de karmelieten had geschreven. Hij ging naar Sicilië en zijn roep als wondermaker ging hem vooruit en hij wilde een slechte ridder, Berenger, bekeren maar die werd kwaad en doodde hem voor de kerk van St. James in 1220. Ook wordt vermeld dat hij zich gehaat gemaakt had door zijn vermanend optreden tegen zedeloosheid.

Deze Angelus is doorgaans iconografisch herkenbaar aan het feit dat hij in zijn hand een zwaard heeft of een palmtak met drie kronen, teken van zijn reinheid, zijn martelaarschap en zijn welsprekendheid. Hij wordt afgebeeld als karmeliet en zijn hoofd is gespleten door een zwaard, soms nog een pijl of dolk in de borst en soms is hij vastgebonden aan een paal. Paus Honorius II canoniseerde hem als martelaar.

Uit www.hanscomfamily.com

5 mei H. Hilarius: Latijn hilaris, Grieks hilaros: ‘vrolijk, opgeruimd of opgewekt,’ vgl. hilariteit.

Hilarius was bisschop van Arles, is geboren rond 401 en gestorven in 449. hij werd door de militaire heerser van Gallië tot bisschop van Arles (toen de hoofdstad van Gallië) gemaakt om te verhinderen dat hij te onafhankelijk zou worden. Hij maakte zich vooral bekend door de strijd die hij tegen Leo de Grote voerde over bisschoppelijke rechten, een strijd die hij in weerwil van alle kerkelijke straffen die hem werden opgelegd hardnekkig voortzette. Het was paus Leo de Grote (440-461) die als voornaamste bisschop de titel Pontifex Maximus publiekelijk opeiste. Maar pas in de 15^e eeuw werd de titel exclusief aan het pausschap verbonden. Voordien werden soms ook aartsbisschoppen van belangrijke steden met Pontifex Maximus aangeduid, bijvoorbeeld Hilarius van Arles. Hij behoorde tot de volgelingen van Augustinus.

Uit christinademichele.com

5 mei, H. Irene: Grieks eirene: ‘vrede.’ Ook de godin van de vrede die bekend is door een marmeren beeld van Cephisodotus met Pluto (rijkdom) op haar arm. Toen na de vele oorlogen de wereld onder Augustus tot vrede kwam, vond de vreugde daarover weerklank in het toenemen van de namen Pax, Latijn voor vrede, en Irene en afleidingen daarvan. Zo ook al in de tijd van de Ptolomaen toen een tijd van vrede aanbrak en daarmee de ontwikkelingen van kunsten en wetenschappen. Het is niet toevallig dat de heerser die deze nieuwe periode in de cultuur inleidde, zijn dochter de naam Irene gaf.

Zie 3 april.

Uit energeticprocession.wordpress.com

5 mei, H. Maximus: Latijn maximus: ‘de grootste’ en uitbreiding van die naam. Het werd een eretitel voor succesvolle legeraanvoerders, bijvoorbeeld. Quintus Fabius Maximus. In verschillende vormen heiligennaam.

Maximus was bisschop van Jeruzalem in de 4^de eeuw.

5 mei, H. Maurontius of Douai. (Maurantius, Mauron, Mauront)

Geboren in 634, zijn vader was de H. Adalbaldus en moeder de H. Rictrudis. Zijn zusters waren de heilige Clotsinda, Adalsinda and Eusebia. Hij werd gedoopt door de H. Richarius en kreeg een opvoeding aan het Frankische hof van Chlodovich I (of Clovis) en H. Bathildis. Na de dood van zijn vader volgde hij hem op de Douai (Tournai). Hij stond op het punt om te trouwen, het contract was bezegeld toen hij hoorde van bisschop, H. Amandus van Gent, van de gevaren van de wereld. Hij verliet onmiddellijk de wereld en ging tegen de wil van zijn moeder bij de Benedictijnen van Marchiennes, een klooster dat gesticht was door zijn moeder. Al gauw kreeg hij de tonsuur van Amandus en enige jaren later was hij deken, hoewel hij nooit priester was gewijd, en prior van Hamage abdij. Eventueel werd hij abt en stichter en patroon van Breuil-sur-lys dat gebouwd was bij zijn staat bij Douai in het diocees Throuanne. Daar zorgde hij voor Sint Amandus die verbannen was door koning Theodoric III. Maurontius respecteerde en leerde veel van Amandus zodat hij de abdij onder zijn naam plaatste en onder zijn leiding. Toen de heilige bisschop stierf in 690 weigerde hij de leiding van de abdij en stelde de abdij onder het klooster van Marchiennes op dezelfde tijd dat zijn zuster, H. Clotsend was abdis van de nonnen. Stierf op 5 mei 701.

Hij is begraven te Breuil, maar tijdens de invallen van de Noormannen op het eind van de 9^de eeuw bracht koning Karel de eenvoudige zijn relikwieën en Amandus naar de kerk van Sint Amandus te Douai. Hij ligt nu in een rijke schrijn in die kerk wat een kapel is die aan hem is opgedragen waar ook zijn ouders zijn. De abdij van Saint Guislin in Hainault bezit zijn schedel in een zilveren schrijn. De kathedraal van Arras, en sommige kerken laten een deel van zijn relikwieën zien.

In de kunst wordt hij als edelman afgebeeld die een abdij vasthoudt (Breuil-sur-lys) in zijn hand, de fleur-de-lys op zijn schild. In Douai, Dowaai, zou hij op een nacht aan de koster van de Sint Amanduskerk verschenen zijn met het bevel de klok te luiden zodat de stad gered kon worden van de Franse protestanten die klaar stonden om die in te nemen.

De appel is hem toegewijd, het is de bloem van zijn dag.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/