4 juli

Uit www..gregoriaanskoorutrecht.nl

4 juli, Sint Maarten in de zomer. Hoogst waarschijnlijk is deze benaming aan Sint Maarten in de winter afgeleid. Ook ‘arme Marten.’ Dit ter gedachtenis aan het vervoeren van het lichaam van de bisschop naar Tours, dat zou al in de 10^de eeuw gevierd zijn en uit de tijd van Radboud stammen. Overbrenging van de Relikwieën van de H. Martinus. Ze werden gebracht naar de St. Maartenskerk te Utrecht, de Sint Martinusprocessie: Via dezelfde weg werd ieder jaar op 4 juli een bidweg in Geul gehouden ter herinnering aan de overbrenging van de relikwieën van de patroonheilige naar de parochiekerk.

Uit www.earlybritishkingdoms.com

4 juli, H. Oda (Odo) de Goede, the Good of the Severe (ook: Oda de Goede, Oda de Strenge: Germaans od: ‘erfgoed,’

Odo is geboren ca 875 als zoon van Deense ouders, gedoopt aan het hof van koning Alfred en voor priester opgeleid. Ca 925 was hij bisschop van Ramesbury (Sherborne), in 942 volgde hij Wulfhelm op als aartsbisschop van Canterbury. Hij zou met koning Athelstan in de slag van Brunanburgh gevochten hebben in 937, arrangeerde een wapenstilstand tussen Olaf I Guthfrithson, koning van Dublin en York, met Edmund I, koning van Engeland. Hij had een grote invloed op koning Edwy die hij kroonde in 956. Hij is gestorven rond 958.

Uit www.ewige-anbetung.de

4 juli, H. Ulrich van Augsburg: (Udalricus, Oldrik, Uldrik of Ulric) Germaans odel, ol, ul: ‘bodem, erfgrond,’ rik: ‘machtig,’ dus ongeveer, machtig door zijn erfgrond.

Ulrich is in 890 te Augsburg, als zoon van Hupald, uit het geslacht van de latere graven van Dillingen geboren. Hij werd opgeleid in de kloosterschool van Sankt Gallen. Aanvankelijk voelde hij geen neiging tot de geestelijke stand, maar in 923 werd hij door koning Hendrik de Vogelaar benoemd tot bisschop van Augsburg. Hij had niet alleen op geestelijk gebied grote invloed, maar hij verdedigde de stad ook tegen de Hongaren wat een grote steun was voor Otto I. Daarom liet Ulrich de houten verdedigingswallen in 926 vervangen door een stadsmuur en had in 955 een groot aandeel in de slag op het Lechveld waarbij de Hongaren werden verslagen. Hij werd na zijn dood op 4 juli 973 begraven in de Afra kerk te Augsburg, later Ulrichskirche genoemd. De verering verspreidde zich spoedig, hij werd in 993 al heilig verklaard. Tal van kerken werden aan hem gewijd, vooral veel bronnen, oorspronkelijke doopbronnen uit de eerste christentijd werden Ulrichsbronnen (Ullerbronne). De staf van de H. Ulrich werd uit Augsburg gehaald en met goed gevolg om de akkers gedragen. Aarde uit het graf van die heilige vernietigt ook muizen.

Hij wordt als bisschop afgebeeld en soms te paard vanwege zijn gevechten tegen de Hongaren. Staande heeft hij een boek vast met een vis erop. Dat is het symbool van matigheid en hij zou een keer een stuk vlees in vis veranderd hebben toen een ongelovige het vasten belachelijk maakte. Soms heeft hij een rat bij zich. (De grond van zijn graf zou een rattenplaag hebben verijdeld). Ook is er regelmatig een bedelaar naast hem te zien aan wie hij een hele mantel schenkt (het verschil met St. Maarten), af en toe heeft hij een engel met een kromstaf en een kelk (een engel kwam eens de kelk brengen toen hij op extreem hoge leeftijd de mis wilde opdragen). Soms draagt hij een miskazuifel onder zijn bisschopskleding. Patroonheilige voor vissers, wevers en wijnbouwers, wordt tegen ratten en muizenplagen aangeroepen, koorts en andere ziektes.

Uit www.radio.cz

4 juli, H. Procopius van Sazave (Prokop of van Bohemen): Grieks prokope: ‘vooruitgang, vordering’ Naam van verschillende heiligen.

Procopius is geboren in Chotoun in 982 bij Bohemen en studeerde te Praag. Na zijn priesterwijding werd hij monnik en stichtte in 1023 het klooster Sazava waarvan hij abt werd.

De heilige Procopius was n van de oprichters van het klooster aan de Szava, waarin tot de verdrijving der monniken in 1097 de Slavische liturgie, een erfenis van de ‘slavenapostelen,’ Cyrillus en Methodius, bewaard bleef. Na St. Wenceslaus is hij de schutspatroon van Bohemen, samenhangend met het feit dat hij in legenden wordt getekend als de verdediger van het Tsjechische element tegen vreemde invloeden. Hij is gestorven op 25 maart 1053, gecanoniseerd door paus Innocentius III in 1204.

In het dorp Mukow ziet men een grote linde. Het volk vertelt dat hier Procobius zijn wandelstok in de grond stak en dat de staf dadelijk begon te groeien en te bloeien.

Hij wordt afgebeeld met de duivel die voor hem ploegt, als een abt met boek en discipline en de duivel aan zijn voeten, symbool van heidendom, of die voor hem ploegt, met een hert naast hem omdat die bescherming bij hem zocht tijdens een jachtpartij van de vorst Oldrich. Toen die hem wat te drinken vroeg veranderde het water in de beker in wijn. Verder met St. Adelbert, Ludmilla en Vitus, (patroons van Praag) of als kluizenaar met een doodshoofd en een gordel van bladeren. Patroon van wijnbouwers, boeren, en mijnwerkers, in die buurt werd later mijnbouw bedreven.

Uit heiligenkalender.lagelanden.net

4 juli, Bertha de Heilige; bertha betekent de schitterende, de prachtige.

Ze was de dochter van Charibert van Parijs, koning der Franken, en Ingoberga. Ze bekeerde rond 560 haar gemaal, koning Ethelbert van Kent tot het christendom en bevorderde daardoor de verbreiding hiervan onder de Angelsaksen, herstelde een christelijke kerk in Canterbury en wijdde hem aan Sint Maarten. Ze steunde de H. Augustinus bij zijn zendingswerk.

Tombe van Bertrada en Pepijn de Korte uit members.ziggo.nl

Een andere Bertha was een beroemde. Bertha of Bertrada van Laon was de dochter van graaf Charibert van Laon, gemalin van Pepijn de Korte en de legendarische moeder van Karel de Grote. Ze is geboren in 720 te Laon, Aisne, overleden op 2 juli 783 te Choisy Au Bac. In de Karolingische sagen wordt ze vereenzelvigd met de oud-Germaanse godin Bertha of Berchta en wordt ze veelal Bertha met de grote voet genoemd, ‘Bertha au grand pied, Bertrada ‘groadfoot, ‘Berte metten breden voeten, Bertrada met de grote voeten’. die haar, naar men zegt, gegeven werd omdat haar ene voet groter was dan de andere. Meestal wordt dit ook in verband gebracht met het linnen weven. Zij is het die een rol speelt in de Frankische ridderroman Floris ende Blancefloer en in Adenet le Roi Berte aus grans pis.

Er is een legende in Bourgogne die als volgt gaat; Er was een huwelijk geregeld tussen Pepijn de Korte en Bertrada van Laon. Echter, toen Pepijn zijn bruid op kwam halen, heeft haar zus zich voorgedaan als Bertrada en heeft Pepijn de zus meegenomen. De vader van Bertrada, niet wetend wat aan te vangen met zijn achtergebleven dochter met die lelijke voeten, heeft daarop Bertrada verstoten. Na verschillende omzwervingen is Bertrada in het dorpje Aloxe-Corton terechtgekomen en liefdevol opgevangen door de plaatselijke (wijn)boeren. Na verloop van tijd kwam Pepijn achter het verraad van de zus en heeft hij zijn ridders Europa ingestuurd om zijn echte vrouw te vinden. De ridders hebben haar in Aloxe-Corton gevonden en meegenomen naar Pepijn. Ze leefden nog lang en gelukkig en kregen kinderen waaronder de toekomstige keizer Karel de Grote (Charlemagne). Die heeft als dank een stuk grond gekocht bij Aloxe-Corton en aan de plaatselijke boeren geschonken. Van dit perceel komt sindsdien een van de beste witte wijnen ter wereld, de Corton Charlemagne.

Een andere legende is die van Floris en Blancefloer. Floris, de zoon van een islamitische koning in Spanje en Blancefloer, de dochter van een buitgemaakte christelijke gravin, groeiden samen op, en waren al voor hun vijfde smoorverliefd. Floris vader was hier niet zo blij mee en wilde Blancefloer vermoorden. De koningin vond dit gelukkig te ver gaan en bedacht een ander plan. Floris moest naar een andere school, ver weg om daar tussen andere meisjes geplaatst te worden. Hem werd beloofd dat Blancefloer later zou volgen. Blancefloer werd als slavin aan een Emir uit Babylon verkocht. De koning en koningin richtten een praalgraf voor haar op en vertelden Floris dat Blancefloer dood was gegaan. Als Floris dat hoort besluit hij zelfmoord te plegen. Zijn moeder vertelt hem de waarheid en Floris gaat Blancefloer zoeken. Uiteraard vindt hij haar, en ze vertrekken (na enkele moeilijkheden) weer naar Spanje. Ze trouwen, en krijgen een dochter: Bertrada.

Uit 365rosaries.blogspot.com

4 juli, H. Elisabeth van Portugal (Isabel, Isabel van Aragon)

Ze is geboren te Zaragoza in 1271, dochter van koning Pedro III van Aragon en diens vrouw Constantia van Sicilië (1249-1302). Op 24 juni 1282 trouwde Isabel met koning Dionysius van Portugal. Terwijl Isabel vanaf haar jeugd zeer devoot was stond haar man bekend als gewelddadig, ontrouw en een man met weinig principes. Ze had een dochter Constance die later huwde met Ferdinand IV van Castilië en een zoon Alfons, later Alfons IV van Portugal. Isabel trachtte tijdens haar regering het bestaan van de armen en de zieken te verbeteren en richtte daartoe gratis scholen, weeshuizen, en ziekenhuizen op. Daarnaast liet zij kloosters bouwen. Ondanks zijn ruwe karakter kon de koning toch bewondering opbrengen voor het werk van Isabel en werden haar projecten uit de staatskas gefinancierd. In 1325 overleed de koning en Isabel trok zich vervolgens terug in een Clarissenklooster in Santarm dat zij zelf had gesticht. De koningin reisde daartoe naar Santiago de Compostella waar ze de bisschop haar kroon overhandigde en van hem het habijt ontving. Na haar toetreding tot de kloosterorde moest zij zich nogmaals met de politiek van het land bemoeien toen haar zoon, Alfons IV in conflict kwam met Alfons XI van Castilië. Ze reisde daartoe naar het slagveld in Castilië om te bemiddelen. Na de terugreis werd zij ziek en ze overleed op 4 juli 1336 in het klooster van Santarém. Elisabeth werd heilig verklaard in 1625 door paus Urbanus VIII.

Ze wordt als non afgebeeld, maar meestal met koninklijke gewaden met een kroon of twee kronen in de hand. Meestal heeft ze een wijnvat bij haar omdat ze eens door gebed water in wijn veranderde. Ook een boek en een roos, zo bewees ze haar kuisheid aan haar man, kruisbeeld en een bedelaar aan haar voeten.

Patrones van vrouwen met ontrouwe mannen, wordt aangeroepen bij oorlogsdreiging vanwege het conflict van haar zoon of omdat ze ooi een veldslag tussen haar man en haar zoon verhinderde.Mediabestanden

4 juli, Wilhelmus II, 41^ste bisschop van Utrecht.

Wilhelmus Bertholdus komt uit de deftigste adel van Mechelen, zoon van Walterus V, heer van Mechelen en van Maria van Auvergne die in de verte verwant was met de hertog van Gelderland. Hij was rechter in het geestelijke hof en proost van Leuven. Toen hij tegen de Hollanders optrok heeft hij bisschoppelijke aflaten afgekondigd. Dat leverde veel geld op. Daarna is hij te Utrecht door misnoegde edelen bij de kop gevat en een jaar lang gevangen gezet omdat hij alles naar de letter onderzocht en de lenen die volgens zijn oordeel aan de kerk van Utrecht behoorde weer opeiste. Bij afwezigheid van graaf Johannes heeft hij het slot Muiden veroverd, dat van Wijdenes tot overgave gedwongen en de stad Medemblik met groot geweld aangetast. Daarna is hij naar Rome gegaan om zijn bisschop ambt over te geven wat de paus afsloeg en wees hem tot bisschop van Munster die hem de helpende hand zou bieden. Daardoor kwam hij later met een vrij groot leger te Utrecht waarover en weer een grote slachting plaats vond, hij begon al wat te winnen. De vijanden werden ondertussen versterkt en toen Wilhelmus voor de derde keer met grote dapperheid op hen indrong werd hij met een degen door zijn lijf doodgestoken op 4 juli 1301 op een plaats genoemd Hoogewoerd. Zijn lichaam bleef een tijdje onbegraven, door de broeders van St. Jans orde van Jeruzalem in hun kerk gebracht, later in de dom in een stenen graf gelegd.

De bruine daglelie is hen toegewijd Hemerocallis fulva, ook de Martagonslelie, Lilium martagon, de alant, Inula helenium, het vingerhoedskruid en het gewone bermklokje Campanula rapunculus.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/