23 mei

Uit www.dolfi.com

23 mei, H. Desiderius: in Christelijke tijd is dit woord gevormd uit Latijn desiderium: ‘verlangend,’ dus vol verlangen. Het is de naam van de laatste Langobardische koning van Italië.

Hij zou uit Genua stammen en preekte te Langres en werd bisschop van Langres in 346. Volgens een latere vita in 407 ging hij met zijn klerk buiten de stad om de aanvallers te vragen om zijn mensen niet te vermoorden. Hij en die met hem waren werden gedood. Sommigen zeggen dat het met de invasie van Chrocus onder Gallië was en andere plaatsen het wat later, 411, toen de Alands, Sueven en Vandalen het land plunderden. In 1514 werd zijn gebeente verheven.

Hij wordt als patroon van Langres en Avignon vereerd, patroon van zwangere, tegen ongeluk. Hij wordt voorgesteld als bisschop met palmen om zijn hoofd.

23 mei, H. Desiderius Vienne (St. Didier) Latijn: ‘de verlangde.’

Desiderius is geboren te Autun en kreeg zijn opleiding in Wenen waar hij aartsbisschop werd, ca 595-606/7, een tijd van laksheid van de kerk en de nieuwe bisschop zette zich in om dat te verbeteren. Hij was klaar om de hoogste in het land te berispen. Hij raakte in politieke intriges verwikkeld door onder andere koningin Brunhildis, hij vond het gedrag van haar hovelingen schaamteloos en zei dat. De koningin schreef aan paus Gregorius de Grote dat hij teveel geïnteresseerd was in de schriften van de heidenen, de paus protesteerde zodat hij les mocht geven in Latijn, hij vroeg hem ook gastvrijheid voor de H. Augustinus van Canterbury op zijn weg van Engeland naar Rome. Een paar jaar later werd de bisschop verbannen, maar Gregorius de Grote zag dat hij onschuldig was en zond hem terug naar Wenen. Hij beschuldigde ook de kleinzoon van de koningin, koning Thierry II van Bourgondië wiens leven net zo immoreel was als die van haar. Thierry vond een nieuwe valse aanklacht en zei dat Desiderius een relatie had met een vrouw, Justa. Hij werd weer enige jaren verbannen. Op zijn terugweg was hij weer gauw in de problemen want hij verweet Thierry zijn schaamteloze leven. Toen hij opgepakt werd, op een plaats die nu Saint Didier sur Chalaronne heet, vermoordde drie mannen van zijn escorte hem op initiatief van de soldaten en niet op orde van Thierry in 608.

Hij wordt vereerd als martelaar omdat hij gedood werd tijdens zijn werk als bisschop. Hij wordt voorgesteld als een bisschop die een touw vast houdt of ermee gewurgd wordt. Hij wordt aangeroepen tegen koorts.

Uit islandlife-inamonastery.blogspot.com

23 mei, St. Guilbert. (Guibertus, Wigbert, Wigbertus, Wilbert, Guibert of Witbertus)

Guilbert is geboren in de streek Lorraine, was van adel en soldaat in verschillende campagnes, hij werd een kluizenaar op zijn landgoed te Gembloux, Brabant en stichtte een klooster daar. Hij werd een benedictijner monnik te Gorze, maar wilde zich terugtrekken van deze wereld en werd verschillende keren gedwongen terug te keren naar Gembloux om de rechten te verdedigen van de stichting die hij zelfs gevestigd had om het klooster te ondersteunen. Hij stierf in 962 te Gorze. Zijn relikwieën bevinden zich in de parochiekerk van Gembloers.

Is de patroon van het stadje Gembloers (Frans Gembloux, provincie Namen). Hij wordt afgebeeld in het zwarte habijt van de orde met aan zijn voet schild, helm en zwaard naar zijn tijd als soldaat. Soms heeft hij een kerkmodel vast, de abdij van Gembloers. Wordt aangeroepen tegen onweer.

Op een dag plantte hij zijn staf, Guibert was een abt, in de grond. De staf was een bloeiende meidoorn die de Walen heden, na ca. 1500 jaar, nog buisson de St. Guibert noemen. Op zijn feestdag gaat te Gembloers de zgn. nachtelijke processie uit, iedereen draagt brandende fakkels en kaarsen en loopt de bedevaartweg die vier uren duurt. Deze weg loopt voorbij de wondere doornstruik. Hier blijft de processie stilstaan terwijl jongens op de doorn kruipen en bloeiende takken naar de omstanders werpen die ze naar huis dragen en ze godvruchtig als amulet bewaren. Begrijpelijk dat de buisson de St. Guibert, die men heden ziet, een plaatsvervanger is van de oorspronkelijke vorm.

Uit oca.org

23 mei, H. Eutychius: Grieks, 'de gelukkige of de voorspoedige.' In het N.T. de naam van de jongeman die tijdens een toespraak van Paulus in het venster in slaap viel en van de derde verdieping naar beneden stortte en dood opgenomen werd waarna Paulus hem tot het leven terugriep, Handelingen 20:7. Ook de naam van enkele heiligen.

Eutychius en Florentius waren, monniken in Nursia en overleden ca. 540 - 547.

De bloem van hun dag is de geurige sering.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/