10 april

Uit www.srpskoblago.org

10 april, H. Terentius: naam van een Latijns geslacht, van onzekere etymologie. Varro leidt hem af van het Sabijnse woord terenus + Latijns mollis: ‘zacht.’ Bekend werd later Publius Terentius Afer, (Afrika) een blijspeldichter, 184-159 v. Chr. Van origine was hij een Afrikaanse slaaf die bij zijn vrij wording de naam van zijn meester, de senator Terentius, aannam.

Terentius, Africanus, Maximus (Pompilius) Pompejus en 36 andere waren martelaren in Afrika over wie historisch niets bekend is. Ze moesten van de gouverneur van Afrika de afgoden aanbidden, die weigerden werden gemarteld, dat zou tijdens keizer Decius geweest zijn. De gouverneur verdeelde ze in twee groepen, bij 36 werden na geseling de huid eraf gestroopt en zout in de wonden gestrooid en dan onthoofd. De eerste vier werden in de gevangenis geworpen met ijzeren kettingen om hun nek, handen en voeten, dan weer naar buiten gebracht en gemarteld en weer naar binnen gebracht. Dan gaf de gouverneur beval dat er zoveel mogelijke giftige dingen verzameld moesten worden als kruiden, slangen en schorpioenen die in dezelfde cel gedaan werden. Die wensten de martelaren echter niet aan te raken en kropen in een hoek waar ze drie dagen bleven en de derde dag toen de cel werd geopend vlogen ze eruit en beten die gifzoekers. Eindelijk werden ze ter dood veroordeeld door onthoofding, ze zongen psalmen en dankten de Heer. Tijdens keizer Theodosius 379-395 kwamen hun relikwieën naar de Eufemia kerk te Constantinopel.

De Judaspenning is hem toegewijd, Lunaria biennis, die dan bloeit.

Uit www.cathedrale-chartres.org

10 april, Heilige Fulbert van Chartres, (Fulbertus, Volbert, Volkbert).

Fulbert is rond 960 geboren en stierf op 10 april 1028. Hij studeerde in de benedictijnenabdij van Reims, was een Franse leraar stichtte de school van Chartres en later bisschop van Chartres van 1007 tot 1028. Hij was een politieke figuur in N. Frankrijk. Hij is vooral bekend geworden vanwege zijn brieven over de wet, ook vespers gezangen en Chorus novae Hierusalem. Voerde het feest van Maria Geboorte in. Nadat in 1020 de kathedraal van Chartres door brand vrijwel verwoest was liet hij het herbouwen.

Hij wordt als bisschop afgebeeld met boek en ganzenveer en Mariabeeld die aan hem verschenen zou zijn en vanuit haar borst melk in zijn mond liet vloeien, lactatio, om hem van een zware ziekte te genezen.

Uit theshephardsvoiceofmercy.blogspot.com

10 april, Magdalena van Canossa.

Magdalena is zwak van gesteldheid en krijgt ook nog de pokken zodat de familie verwacht dat ze het niet zal halen of de rest van haar leven verminkt zal blijven. Ze overleeft het, maar heeft wel altijd pijn. Ze wordt door een niet geïnteresseerde gouvernante opgevoed en dat met de ziekte laat haar naar God verlangen. Ze wil naar het klooster, tweemaal wordt ze geweigerd. Ze krijgt 's nachts een verschijning van Onze Lieve Vrouwe van Smarten die twee vrouwen weg stuurt om catechese te geven, twee naar ziekenhuizen en twee moeten een school beginnen. Ze koopt in San Zeno een huis waar op straat bedelende meisjes opgevangen worden. Vervolgens een oud klooster waar ze zelf ook gaat wonen met haar bedelaars. De wantoestanden op straat nemen zienderogen af zodat er meer geld beschikbaar komt en komt er ook zo'n huis voor jongens. Al snel wordt de congregatie van Barmhartigheid door paus Pius VII erkend. Op haar 61^ste sterft ze in de Goede Week op 10 april 1835. Paus Johannes Paulus II verklaart Maria Magdalena van Canossa in 1988 heilig.

Uit www.kunstkopie.nl

10 april of 23 juli, Ezechiël, (Ezekel, Ezekil, Hezekil, Iezekil of Jehezkel)

Oudtestamentische figuur en elfde van de twaalf kleine profeten rond de zesde eeuw v. Chr., of de derde van de drie grote profeten uit het Oude Testament, Jesaja, Jeremia en Ezechiël.

Zijn vader heette Buzi en maakte deel uit van de priesterklasse in Jeruzalem. Toen de Babylonires in 597 Jeruzalem onder de voet liepen en koning Jojakin als balling meenamen naar Babel, behoorde ook Ezechiël tot diens gevolg. Hij werd ondergebracht in een gevangenenkolonie, Tell Abib, gelegen aan de rivier de Kebar. In het vijfde jaar van zijn ballingschap begon hij visioenen te zien en werd hij geroepen tot het profetendom (Ezechiël 01,01-03,15). Hij zag in een visioen Jahwe op een wagen met voer levende wezens, gevleugelde stier, arend, leeuw en mens, dat later onder invloed van de geschriften van de kerkvaders de symbolen werden van de vier evangelisten. De profeet moest niet alleen met woorden Gods boodschap aan het volk doorgeven, maar ook met symbolische daden. Hij schrijft onder meer dat Jahwe hem een boekrol met klaagliederen gaf dat hij vervolgens moest opeten. Zo doet hij er soms uitdrukkelijk het zwijgen toe (Ezechiël 03,26; 33,22); ja, bij de dood van zijn vrouw mag hij zelfs de voorgeschreven rouw niet in acht nemen; prompt komen zijn landgenoten vragen of dat soms een profetische betekenis heeft (Ezechil 24,15-24). Herhaaldelijk zegt hij dat hooggeplaatste landgenoten hem kwamen opzoeken om het woord van de Heer te vernemen (Ezechiël 08,01; 14,01; 20,01). Ook kondigt hij het maagdelijke moederschap van Maria aan in een visioen van de gesloten tempelpoort. Natuurlijk wordt zijn verkondiging bepaald door de situatie van de ballingschap. Zo probeert hij uit te leggen dat hij de Ballingschap ziet als een straf van God voor de ontrouw van zijn volk. Beroemd is de toespraak waarin hij God achtereenvolgens vergelijkt met een tedere pleegvader en eerbiedige minnaar van het volk, Ezechiël 36. In het vervolg wordt Israëls ontrouw beschreven. Ezechiël neemt niets terug van zijn beeldspraak. Integendeel. Des te harder en rauwer komt de teleurstelling van God aan bij lezer en toehoorder. Even beroemd is het aangrijpende visioen van de botten. De moedeloze ballingen van Israël worden vergeleken met dorre beenderen op een knekelveld. Er zit geen greintje leven meer in. Maar God gaat er leven inbrengen. Door de ballingen naar huis terug te laten keren. Dit wordt die arme ballingen als een toekomstvisioen van hoop in het vooruitzicht gesteld: Ezechiël 37. Door zijn prediking hield hij het geloof levend onder zijn volk en bereidde hen aldus voor op de terugkeer naar het Land. Israëls heropstanding.

Er bestaat een overlevering die weet te vertellen dat hij door de toenmalige koning van Juda werd gedood, omdat hij hem beschuldigde van afgodendienst. Of in ballingschap ter dood gebracht door een Joodse rechter die zijn geloof had afgezworen. Naar het schijnt ligt hij begraven niet ver van Bagdad.

Hij wordt afgebeeld met een schriftrol en vaak een stuk ervan in zijn mond, de klaagliederen, beenderen en geraamtes, een visioen, voor een deur, Maria's maagdelijkheid, ook de symbolische dieren komen wel voor.

De bloem van de dag is een sleutelbloem Primula polyantha rubra.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/