5 augustus

Uit nl.wikipedia.org

5 augustus, Wijding van de basiliek van Maria ter Sneeuw. Een van de vier grote basilieken van de wereld wiens wijdingsfeest de gehele kerk meeviert. Ze wordt genoemd Maria de Meerdere. Een sneeuwval op een warme zomerse dag zou volgens de legende de plaats hebben aangeduid waar Maria de Kerk wenste. Maria ad Nives, Maria zur Schnee, Notre Dame aux neiges.

Er leefde te Rome, gesproten uit een Patricisch geslacht, een echtpaar die een zeer godsdienstig leven leidde. Omdat ze geen kinderen hadden besloten ze hun schatten in dienst van de kerk te besteden en een heiligdom te stichten wiens plaats door een wonder werd aangewezen. Terwijl in de eerste dagen van augustus de zomer bijzonder heet was viel op een plek op de Esquilijnse heuvel een grote hoeveelheid sneeuw die aanstonds de vorm aannam van de grondslag ene kerk. Die aanduiding was voor de Patriciër Joannes voldoende om hier een heiligdom te laten verrijzen die in het jaar 444 door Paus Sixtus III werd ingewijd en voortaan bekend staat onder de naam Santa Maria ad Nives. Ze wordt ook Santa Maria as Praesepe genoemd omdat men zegt dat de stenen kribbe uit Bethlehem’ s stal er naar over gebracht is terwijl er een kindje van zilver zich in bevindt. Ieder jaar op 5 augustus wordt het feest van Maria-ter-Sneeuw groots gevierd. Hoofdcelebrant van de pontificale eucharistie is echter niet de paus maar de aartspriester van de basiliek. Tijdens deze plechtigheid wordt de legende over het sneeuwwonder verteld en laat men witte dahliablaadjes van bovenuit de kerk naar beneden dwarrelen.

Een zelfde wonder gebeurde ook in andere kerken, terwijl een kerk die aan Marie Aux Neiges is gewijd zich bevindt te Nivelles die er de naam van heeft.

(Zo ook koning Lodewijk de Vrome die op een rit door 't woud afsteeg om zich 'Die Fusse zu decken,' zo als ook een Oosterse uitdrukking luidt, vgl. 1 Sam. 24:4. Hij zette het Mariabeeldje, dat hij aan de hals droeg op een steen en was later niet meer bij machte het daar weg te halen. Nadat hij gebeden had om hulp om zijn bezit weer terug te kunnen nemen vernam hij een stem die hem gelastte op de plaats waar sneeuw zou vallen een kerk ter eren van Maria te bouwen. Toen inderdaad de vlokken vielen riep hij: ‘dit is Hilde sneeuw!’ De plaats heet nu Hildesheim. (Hilde of Holle, Holda? die schudt toch haar bed op zodat de veren rondvliegen en men op aarde zegt, ‘het sneeuwt’ Sneeuwvlokken en wol worden ook in Psalm 147: 16 met elkaar vergeleken waar het heet: ‘Prijs Sion, uw God, die sneeuw geeft als wol.’ De Brusselaars plachten de sneeuwwitheid van hun werk O. L. Vrouwe ter Sneeuw aan te bevelen.

Bij de Engelsen wordt een ‘huwelijk in de sneeuw’ als een gelukkig voorteken voor een echtelijk leven beschouwd waar dan menig huwelijk met Kerst gesloten wordt. Maar ook Holda geeft sneeuw en vruchtbaarheid. Dat ook van Holda de invloed op de groei van het koren op Maria is over gegaan zie je onder andere uit het verhaal dat Maria ergens in de Elzas midden op de winter uit de sneeuw drie korenaren liet opschieten op de plaats waar ze wilde dat er een heiligdom gesticht zou worden. Daarom draagt het Mariabeeldje van Kirchenthal drie korenaren in de hand, een van de oorspronkelijk aren zou in de schatkamer van de kerk nog bewaard worden.

In België is er te Werbeek de verering van Onze Lieve Vrouwe ter Sneeuw. Dit wordt gevierd op 5 augustus. Een rondreizend marskramer, W. Verryet, zou op weg naar Chaam bij een open plek midden in de sneeuw een klein Lieve Vrouwe beeldje gevonden hebben. Hij nam het op en legde het beeldje in zijn mars. Dicht bij Chaam wordt hij echter overvallen. Hij roept Maria te hulp en verdedigt zich dapper, er wordt op hem geschoten maar ‘t schot gaat niet af, de rovers vluchten, hij is gered. Een paar weken later bevestigt hij het beeldje aan de eik bij Werbeek. Later kwam hier een kapel die door talloze bedevaartgangers werd bezocht.

Uit en.wikipedia.org

5 augustus, H. Abel: Hebreeuws ‘adem, de vergankelijke.’ Tweede zoon van Adam en Eva Gen 4:2. Of van abe, Germaans 'adel.'

Abel trad als monnik in het benedictijnenklooster te Lobbes in en werd door Bonifatius in 743 tot aartsbisschop van Reims benoemd. Maar als aartsbisschop van Reims functioneerde als Milo, zoon van Liutwin van Trier die rond 722 door Karel Martel als bisschop van Trier en Reims ingezet was. Naar de woorden van zijn tijdgenoten was hij geen geestelijke, zijn opgave was meer de verdediging van zijn gebied was aartsbisschop van Reims, zijn opvattingen als verdeling van het kerkgoed van Reims onder zijn kinderen waar Bonifatius niet blij mee was zodat hij door een andere bisschop te benoemen die toestanden wilde verbeteren. Hij kon de bisschoppelijke zetel tegen de machtige geestelijke Milo niet in bezit nemen en legde zijn bisschopsambt na drie jaar neer en trok zich terug in Lobbes waar hij tot zijn dood als medeabt werkte. Hij is overleden tussen 750 en 760 in (Belgische) Henegouwen. Wordt daar vooral vereerd.

Uit www.hanscomfamily.com

5 augustus, H. Cassianus: ‘de arme of beroofde.’ Cassius is de naam van een Romeins geslacht waarvan Cassianus afgeleid is.

Cassianus was bisschop van Autun in de 4^de eeuw. Volgens een legendarische vita was hij afkomstig uit Alexandrië en geboren uit een edel geslacht, opgevoed door Zonis. Hij maakte van zijn huis een christelijk ziekenhuis in de tijd van Julianus, bevrijdde zijn slaven en bouwde een kerk te Orta in Egypte waar hij ook bisschop werd onder Jovianus in 363.

Hij was bisschop van Autun vanaf 314 tot zijn dood in 350. Wonderwerker. De tombe van Cassianus was beroemd. Een vlek in de vorm van een kruis verscheen er op waarvan gezegd wordt dat daarmee Germanus een conversatie met de heilige hield in zijn tombe. Hij vroeg hem hoe hij gestorven was en de heilige antwoordde dat dat gebeurde terwijl hij rustte. Dat wordt in zijn vita verhaald en is misschien de reden waarom er zo vurig stof van zijn tombe geschraapt wordt.

5 augustus, H. Laurentius Justianus, Latijn, ‘uit Laurentium,’ een stad in Latium, die ook in verband wordt gebracht met de laurier,’dԤe gelauwerde.’ Er zijn verschillende heiligen van deze naam.

Deze Laurentius was patriarch van Venetië.

Uit www.earlybritishkingdoms.com

5 of 9 augustus, H. Oswald van Northumbria: Germaans ans: ‘god,’ wald: ‘heersenՠ,’ 5 augustus?

Hij is geboren ca 605 als zoon van Ethelfrith van Bernicia (Aethelfrith the Ravager of Bernicia ) in Northumbria en prinses Aacha of Deira, broer van H. Ebbe de oudere, neef van H. Etheldra. Na de dood van zijn vader in een gevecht in 617 vluchtte hij op zijn elfde naar het hof van koning Eochaid Buide te Dunadd in modern Schotland. Daar werd hij bekeerd. Studeerde bij de monniken van Iona met zijn broer Oswiu. Hij vocht in de slag van Fid Eoin in 628. Beschrijvingen van zijn tijd noemen hem met աrmen van grote lengte en kracht, helder blauwe ogen, geel haar, lang gezicht en dunne baard, smalle lippen met een vriendelijke lachծ Hij had als lievelingsdieren raven. In 634 vormde hij zijn eigen leger en keerde terug naar Northumbri en versloeg koning Caedwalla van Gwynedd en veroverde de troon van Northumbria. Hij had een visioen gekregen van St. Colman en had ook de nacht ervoor een groot kruis op het slagveld opgericht, opgedragen aan zijn winst en bemiddeling van de heilige, de slag is nu bekend als battle of heavenfield. Hij bracht St. Aidan naar zijn rijk om het evangelie te brengen, bouwde kerken en kloosters, zoals de abdij van Lindisfarne dat nu Holy Island heet, en bracht monniken uit Schotland over om het kloosterleven te starten. Trouwde met de dochter van koning Cynegils van Wessex en haalde die koning over om St. Birinus toe te laten om het evangelie in zijn koninkrijk te brengen. Vanwege zijn veroveringen en familiebanden vormde zijn koninklijke standaard van purperrood en goud de basis van het wapen in modern Northumberland. Op 5 augustus 642 werd hij bij Maserfelth, Shropshire, verslagen en door de heidense koning Penda van Mercia gedood. Daarom wordt hij soms als martelaar gezien.

Door de Schotse monniken werd zijn cultus al vroeg over het vasteland verspreid. In het bijzonder in de Alpenlanden werd hij vereerd. Van St. Willibrord wordt verteld dat hij een gedeelte van de schedel van koning Oswald steeds bij zich droeg. In Beieren is zijn verering nog steeds levendig, talrijk zijn de Oswaldkapellen in de Beierse Alpen. Niet slechts de plaats van zijn kapellen op de bergtoppen wekt, evenals bij St. Michael, de herinnering aan Wodan, duidelijker is nog de raaf op zijn linkerschouder die op vele afbeeldingen voorkomt. De volkskunde geeft nog een merkwaardige verbinding. De laatste schoof op de akker, voorwerp van offerriten, heet in Duitsland ‘de Wode,’ in Zuid Duitsland echter de ‘Oswald’ In de etymologie Oswald: Answald: ‘heerser der Azen.’ Die heerser is Wodan.

De kerk van Zeddam heeft Oswaldus als patroon. Dit wordt al vermeld in een oorkonde uit ca. 1125 als een kerk te Sydehem. Men veronderstelt dat Willibrord die kerk gesticht heeft. Er zijn speelmangedichten bewaard gebleven die bekend zijn als Oswaldgedichten en uit de 12-14^de eeuw stammen en van hem de naam ontleend hebben.

Hij was koning en heilige en maakte grote indruk in een korte tijd zodat er veel verhalen van hem zijn. Met Pasen dineerde hij met St. Aidan toen een groep bedelaars om aalmoezen vroeg. Oswald gaf hen al de weelde en voedsel dat hij droeg, brak de zilveren tafelversiering en verdeelde het. St. Aidan was zo geroerd vanwege zijn liefdadigheid dat hij zijn hand pakte en zei; ‘lay this hand never perish!’ Deze hand bleef bewaard en is nu een schrijn te Bamburg.

Zijn lichaam werd in stukken gehakt op het slagveld waar hij viel en zijn hoofd en armen werden in triomf op stokken gezet. Een arm werd door Oswalds raven op een essenboom gezet en waar de arm op de grond viel sprong een heilige bron op.

Een reed iemand op een paard bij Heavenfield, het paard kreeg problemen en viel al rollend op de grond vanwege pijn. Op een plaats gebeurde het dat het op de plaats kwam waar Oswald gestorven was en was onmiddellijk genezen. Hij vertelde zijn verhaal in een nabij gelegen herberg. De mensen namen een bezeten vrouw naar de plaats waar ze onmiddellijk genas. Mensen begonnen er aarde van mee te nemen wat ze met water vermengden om de zieken te drinken te geven en er werd zoveel aarde weggenomen dat er een kuil ontstond waarin een man kon staan.

Oswalds nicht wilde hem begraven te Bardney Abbey, Lincolnshire, dat wilden de monniken niet die niet goed overeen kwamen met de heren van Northumbria. De kist lichtte ճ nachts op wat de monniken als teken zagen en de begrafenis toestonden. Toen de monniken de beenderen wasten om die in te kisten spoelde ze het water er vlakbij weg. De bewoners van de buurt leerden dat de grond kracht had om te genezen. Een zieke die water met een schilfer van de staak vermengde waarop zijn hoofd was gezet werd genezen.

Een kleine jongen was genezen toen hij bij de tombe van Oswald zat te Bardney.

Stukken van het Heavenfield kruis zouden helende krachten hebben.

Een plaag werd in Sussex gestopt door Oswalds bemiddeling.

Aartsbisschop Willibrord verhaalde aan St Wilfrid wonderen die in Germanië gebeurden door Oswalds relikwieën. Hij zou gestorven zijn terwijl hij bad voor de zielen van zijn stervende begeleiders, stukken van zijn lichaam worden in kloosters te Engeland bewaard. Patroon van Zug in Zwitserland. Hij wordt afgebeeld als koning met kroon die een scepter en rijksappel draagt, zwaard, palmtak en met zijn raven, of naar vorig verhaal of omdat de vogel in het geheim boodschappen bracht naar zijn toekomstige bruid, een beker, hij ontving bij de kroning een zalving bekend als chrisma. Wordt aangeroepen voor mooi weer en tegen de pest.

Bij Hafling in Tirol noemt men de Alpenroos Oswaldstrude omdat op een plaats waar eertijds enkel Alpenrozen groeiden enige herders een beeld van de heilige vonden. Vrome lieden bouwden er de Oswaldkapel die er nog staat?

De bloemen van zijn dag zijn de hoorn des overvloed, Cornucopia cucullatum en de hondenstaart Spartina synosuroides, twee uitheemse grassen, verder de Egyptische lotus, Nymphaea.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/