23 december

Uit www.allinthepast.net

23 december, H. Dagobert de Jonge: Germaans dag: ‘dag,’ bert: ‘glanzend, schitterend of stralend,’ dus ongeveer, glanzend (als de) dag. Naam van een Frankische koning uit de Merovingische tijd.

Dagobert II, kleinzoon van de grote Frankenkoning Dagobert I, werd ca. 625 geboren en was van 676 tot 679 koning van Austrasië. Dagoberts vader, Sigibert III stierf in 656 toen Dagobert nog maar een jongen was. De hofmeester van het paleis Grimoald I verbande Dagobert naar Ierland en later naar Engeland waar hij werd opgevangen door Dido, bisschop van Poitiers. Grimoald I zette zijn eigen zoon Childerik I (later de geadopteerde genoemd) op de troon. Al vrij snel werd Austrasië echter veroverd door Clovis II van Frankrijk die Childerik II afzette en het gebied aan zijn eigen rijk toevoegde. In 674 kwam Dagobert II terug uit ballingschap en hij herkreeg een deel van zijn erfgronden. Aan het einde van 679 was Dabobert II in Stenay om Kerstmis te vieren. Op 23 december vertrok hij met een groot gevolg om te gaan jagen in het bos van Wovre (3 km ten zuiden van Stenay). In de middag zette hij zich, vermoeid van het jagen, neer bij de Arphais fontein (nu de St. Dagobert fontein genoemd). Daar werd hij door een van zijn bedienden doodgestoken, een van zijn eigen bediendes stak (in opdracht van hofmeester Ebrom van Neustrië en Bourgondië, die jaloers was op Dagobert) de jonge koning met een mes in het oog. Dagobert II ligt begraven in de kerk van Stenay. Volgens geruchten is deze moord beraamd door het Vaticaan, samen met Pepijn van Herstal. In 872 werd de jonge koningsmartelaar heilig verklaard.

De kerk van Stenay waar hij was begraven werd vergroot en vernoemd naar de heilige Dagobert. De dood van Dagobert II betekende tevens het einde van het koninkrijk Austrasië. Dagobert II was tijdens zijn ballingschap getrouwd met de Saksische prinses Mathilde, maar had met haar alleen dochters gekregen, Adela, Irmina en Plectrudis. Omdat dochters volgens het Salische recht niet konden erven werd het koninkrijk overgedragen aan de afstammelingen van Clovis II. Volgens een legende had Dagobert wl een zoon, Sigebert IV die na zijn vader ‘s dood naar Zuid-Frankrijk vluchtte (naar het gebied dat bekend staat als Raze) en daar in Rennes de Chateau de rest van zijn leven doorbracht.

De meidoorn was ook de Dagobertshaag bij Klingenmunster in de Rheinpflaz. Koning Dagobert, de Frankenkoning zou zich voor zijn vijanden achter een meidoornhaag verscholen hebben. Die groeide op tot een krachtige boom die in 1817 door de bliksem getroffen en 6 jaar later door een storm geheel vernield werd. De heilige boom genoot onder het volk een bijzondere verering. Zieken genazen in zijn buurt en paarden die driemaal om de boom gevoerd werden genazen. Wie maar een bijl in de buurt had, vertelde men, verloor een arm en wie de bijl tegen de boom legde zou gauw ten gronde gaan.

Uit defining-beauty.blogspot.com

23 december, H. Victoria: Latijn victor: ‘overwinnaar.’ Victoria, de Romeinse godin van de overwinning, Grieks nike.

Ze is rond de 2^de/3^de eeuw geboren te Rome. De naam van een martelares in Italië, waarschijnlijk onder Diocletianus ca. 304 te Rome of onder keizer Decius, rond 250. Over haar leven en sterven is weinig met zekerheid bekend. De overlevering bericht dat ze door haar heidense man Eugenius vanwege haar christelijke geloof aangegeven en daarop onthoofd werd. Of dat ze door een zekere Eusebius ten huwelijk werd gevraagd, weigerde omdat ze christen was en maagd wilde blijven. Na het proces zou ze door Eusebius eigenhandig met het zwaard zijn vermoord. Een andere legende verhaalt dat ze door een stier in het amfitheater verscheurd werd. Haar gebeente rust in het klooster Farfi tussen Rieti en Rome. Ze wordt als maagd afgebeeld, haar attributen zijn een vaan, palm, zwaard en draak,, het heidendom. Ze draagt rozen in haar hand want op haar feestdag sproten wonderbare rozen op haar graf en dat midden in de winter. Vaak zie je haar met haar zuster H. Anatoli, of het was een zuster in het geloof. Patrones voor regen.

Uit saints.sqpn.com

23 december, H. Servulus (Kweldricus, Kweldrijn, Kweldrick, Kweldrik, Queldricus, Queldrijck of Slaaf) van Rome.

Hij was lam en kon nauwelijks overeind komen en moest als bedelaar in zijn levensonderhoud voorzien. Ondanks zijn ziekte en pijn klaagde hij nooit. Hij had zijn plekje bij de kerk van San-Clemente te Rome. Wat hij ontving, deelde hij weer met anderen. Hij bedankte iedereen, ook degenen die hem niets gaven. Hij was zeer geliefd bij de mensen, ook onder zijn collegaճ, want toen zijn laatste uur aanbrak, waren er vele bedelaars rond zijn sterfbed verzameld, die voor hem baden en zongen. Servulus stierf rond 590 met de woorden: ‘houdt op en hoort het mooie lied dat vanuit de hemel wordt aangeheven.’

Er is een preek bewaard van paus Gregorius de Grote waarin hij vol lof over hem spreekt.

Hij wordt afgebeeld in armoedige kleding, hoofd, voeten en vaak andere lichaamsdelen zijn in verband gewikkeld, vaak ligt hij op een draagbaar, krukken binnen handbereik, een bedelnap op de grond. Zijn voorspraak wordt ingeroepen tegen verlamming en tegen elke lichamelijke nood, ‘de koeke aan ‘t hert gespannen’ of ҫoeke en ‘t gespannnen herte.’ In Vlaanderen wordt hij vereerd als Sint Kweldrijk, dat naar zijn verlammingen kwelling - rijk. Een prachtig 17^deeeuws beeld van hem is te zien in de Medarduskerk te Wervik, België.

De ceder is het zinnebeeld van de dag.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/