9 oktober

Uit biofides.eu

9 oktober, H. Johannes Leonardi, Hebreeuws Johanan: ‘Jahweh is genadig,’ een veel gebruikte Joodse naam, Johannes de Doper, de Baptist, Lucas 1:15, Matth. 3 en dergelijke.

Johannes is geboren te Lucca in 1541. Hij was een apotheker die zich wijdde aan de ziekenverpleging. In 1571 werd hij priester en stichtte in Lucca een Congregatie van reguliere priesters om de verwaarloosde jeugd van Rome te onderrichten, Reguliere Clerici van de Moeder Gods. Deze religieuzen werden belast met onderwijs en vooral geloofsonderricht in de steden. Ook voerde hij hervormingen door in de congregatie van de H. Wilhelmus van Monte Vergine en van de H. Johannes Gualbertus te Vallombrosa. Overleden op 9 oktober 1607 tijdens de verzorging van pestlijders te Rome. Zalig in 1861 en heilig verklaard in 1938. Hij is bekend geworden door de uitspraak: Het stelt niets voor om heilig te worden, het stelt iets voor het te blijven.

Uit www.honearchive.org

9 oktober, Sint Dionysus, (Sint Denijs, Denis, Dennis of Denys): Grieks: ‘tot Dionysos behorend.’ Dionysos was de Griekse god van de wijn, in Latijn Bacchus. De naam kwam in christelijke sferen door Dionysius de Areopagiet die door Paulus bekeerd werd, Handelingen 17:34.

Later werd het de naam van verscheidene heiligen van wie de bekendste is:

Dionysius was apostel van de Galliërs en eerste bisschop van Parijs in de derde eeuw. De oudste overleveringen, de Passio SS. Dionysii Rustici et Eleutherii, dateert van 600. Daaruit wordt verhaald dat hij vanuit Italië naar Gaul gezonden was om die te bekeren. Dat maakte een link met 'de apostels van Gaul, die gezonden zijn in het midden van de derde eeuw door paus Fabianus omdat de kerk onder de vervolgingen van Decius in verval waren geraakt. Enis, met zijn onafscheidelijke medegezellen Rusticus en Eleutheris, die met hem gemarteld werden, vestigden zich te Ile de la City aan de rivier Seine. Romeins Parijs, Lutetia, lag op de hogere gronden van de linkerkant buiten de rivier. Tijdens een nieuwe vervolging werd hij martelaar op de hoogste heuvel van Parijs, nu Montmarte, (berg van martelaars) wat een heilige plaats van de druïden geweest zou zijn. Gregorius van Tours vermeldt dat hij bisschop was van Parissii en gemarteld werd doordat hij onthoofd werd met een zwaard. Denis pikte zijn hoofd op en daarna wandelde hij met zijn hoofd in de handen, tot ontsteltenis van de toeschouwers, en preekte de hele weg vanaf de Montmartre naar de begraafplaats. De plaats waar hij stopte met preken en eigenlijk stierf werd tot een kleine schrijn gemaakt dat zich ontwikkelde tot de Saint Denis Basilica wat de begraafplaats werd voor alle Franse koningen. Andere vermeldingen zijn dat zijn lichaam in de Seine werd geworpen, ontdekt en later in die nacht begraven werd door zijn helpers. Ook St. Alban deed dat wonder. Hij werd in 272 onthalsd en wordt dan ook afgebeeld met zijn hoofd in beide handen.

Hij is een van de 14 noodhelpers. Zijn verering begon al gauw na zijn dood. de lichamen van St. Denis, Eleutherius en Rusticus werden begraven op de plaats van hun marteldood waar de bouw van de basiliek begon door St. Genevieve, geholpen door de mensen van Parijs.

Vooral werd hij vereerd bij de Frankische koningen. Lodewijk de Vrome noemde in 825 St. Dionysius huispatroon van de Karolingers en schutspatroon van Frankrijk. De oude Franse strijdkreet was: ‘montjoie St. Denis.’ Volgens anderen zou het de H. Dionysus geweest zijn die de lelie aan Frankrijk gegeven heeft. Het woord flamme, wat iris betekent, geeft aanleiding aan de veronderstelling dat het een iris geweest is. Daarom zou de banier van de H. Dionysus, die op zijn graf geplant was, oriflamme genoemd zijn, (aurea flammula) flamme dկr, omdat de gewone lis geel van ‘kleur is;

‘Oriflamme est une banniere

Aucun poi plus forte qui guimple

De cendal ronioyans et simple

Sans pourtraicture dաutre affaire.’ Guillaume Guicert, Roman des Royaux lignages.

Zijn wondervaandel berust zich nog in de abdij van St. Denis. Dat is de oriflamme, van Latijn aurea flammula: ԧouden vlamլ de gouden iris in het vaandel, de oorlogsvaandel van de koningen van Frankrijk. Dat was oorspronkelijk een kerkelijk vaandel van de abdij van St. Denis. De koningen ontplooiden het als beschermvoogden van dat klooster. Het bestond, naar men verzekerde, uit de lijkwade van de H. Denis (Dionysus) een stuk rood laken, vandaar de vlam in de vorm van een banier.

Hij wordt aangeroepen tegen duivelse krachten en hoofdpijn. Hij wordt afgebeeld met zijn mijter en hoofd in zijn handen, gekleed als bisschop en soms met zwaard en kettingen als verwijzing naar zijn gevangenschap. Schutspatroon van boogschutters.

Regen met Sint Denijs, voorspelt natte winter en weinig ijs.

Uit www.geslenus.net

9 oktober, St. Gislenus van Henegouwen: (Ghislanus, Ghislenus, Ghisleen, Ghislain) Germaans gisil: ‘bijl.

Gislenus was apostel van Henegouwen. Hij was volgens de traditie een Griek van geboorte, studeerde te Athene en kwam in het midden van de 7^de eeuw naar België, door Amandus van Gent kreeg hij als bekeringswerk het gebied toegewezen dat nu Wallonië heet. Hij werd kluizenaar en trok veel volgelingen zodat hij een klooster te Ursidongue stichtte die later Saint Ghislain genoemd werd, bij Bergen. Hij werd er abt en overleed daar in 680. Op die plaats werd zijn graf veel bezocht. Tijdens zijn leven was Gislenus bevriend geweest met Aldegonda van Maubeuge en Waltrudis van Bergen. Dit bracht enkele baldadige zusters uit dat klooster ertoe om het gebeente van Gislenus te gaan stelen. Dit lukte ze ook nog, maar de bisschop droeg hen op de relieken terug te bezorgen.

Hij wordt meestal afgebeeld tussen een arend en berin die hem toonden waar hij zich moet vestigen. Ook zie je hem soms met een boek en kerk in vlammen omdat hij eens een brand afweerde. Wordt aangeroepen door onvruchtbare vrouwen omdat hij eens een epileptische vrouw genezen zou hebben die later een levende zoon baarde. In bepaalde delen was het de gewoonte dat vrouwen ճ nachts naar de kerk gingen en met hun geslachtsdelen tegen de snuit van de berin leunden en zo hoopten in verwachting te raken. Hij beschermt dan ook tegen epilepsie, kinderziektes en moeilijke geboortes. Dat omdat hij de kasteelvrouw van die streek had geholpen door zijn draagband aan haar uit te lenen. Dan zie je de kasteelheer aan zijn voeten die de draagband aanneemt.

Uit langdorf.geolinux.de

9 oktober, H. Gunther van Niederalteich, (Gunter, Tsjechisch Vintir): Germaans gund: ‘strijd,’ her: ’heer of leger,’ het is de strijder. Naam van een van de hoofdpersonen uit het Nibelungenlied, de broer van Krimhilde. Hij kwam vooral voor in het huis van de Thüringens vorsten van Schwarzburg, hieruit is ook waarschijnlijk de heilige van deze naam afkomstig.

Gunter is geboren in 995 in Schwarzburg, neef van keizer Hendrik II en zwager van Stephanus I Van Hongarije. Leidde eerst een heel werelds leven maar kwam door contact met Godehardus van Hildesheim tot inkeer en leerde de leer der Benedictijnen kennen. Rond 1006 ging hij op bedevaart naar Rome en trad in het Beierse klooster Niederalteich in. Leefde toen lang als kluizenaar en ontgon met enkele medebroeders het woud en stichtte het klooster Rinchnach in Beieren, 1011

Vele jaren bracht hij door met missiewerk in Bohemen, Hongarije en Brandenburg. Tijdgenoten schilderen hem af als goede diplomaat en vredestichter zodat er vrede was tussen Beieren en Bohemen, vooral in het conflict van 1040. Later trok hij zich weer in de eenzaamheid terug en waar hij naar de overlevering in een rotsholte de laatste vier jaar van zijn leven doorbracht, overleed in 1045 in de buurt van Gutwasser. Die plaats is met vele legende en wonderen verbonden en daarom wordt Gunther als heilige gezien. De Boheemse koning Bretislav zou hem zelfs in zijn kluis te Gutwasser bezocht hebben. Toen hij stierf liet de heerser het lichaam van de kluizenaar in het klooster Brevnov bij Praag begraven. Later werden zijn vredesonderhandelingen tegen hem gebruikt. In de 18/19^de eeuw beschuldigde men hem dat hij de Duitsers nagelopen zou zijn en de nationale belangen verraden had. Daarom wordt hij nu in Tsjechië minder vereerd.

De heilig bespreking werd al in de 13^de eeuw besproken door de Boheemse koning Otakar II, de dood van de koning verhinderde dat wat later niet meer doorgevoerd werd.

Hij wordt afgebeeld als kluizenaar of benedictijn, in de hand ene boek, aan de voeten ene kroon vanwege zijn hoge afkomst, soms een zeis of houweel naar het kappen van het bos. Een pauw aan zijn voeten verwijst naar de pauw die hij aan het hof van koning Stephanus weer opnieuw tot leven wekte.

Gladiolus is de bloem van de dag.

Zie verder: http://www.volkoomen.nl/ en : http://volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/