Asclepiadaceae

Zo genoemd naar de haarkuif van de zaden die in de vorige eeuw wel verwerkt werden tot plantaardige zijde. Doordat de vezel veel losser is dan de gewone zijde is dit niet meer in gebruik. Ze verspreiden hun harige zaden door middel van de wind.

Deze uitgebreide familie bevat bijna 217 geslachten en 2000 soorten, meestal zijn ze tropisch. Ze komen vooral voor Z. Afrika, waar ze vaak vleesachtig en cactusachtig zijn. In Europa wordt de familie vertegenwoordigd door Vincetoxicum, in N. Amerika door Apocynum en in Australi door Alyxia en Lyonsia.

Planten van deze familie zijn meestal wollig behaard.

De bladen zijn meestal tegenoverstaand en enkelvoudig.

Het zijn kruidachtige of houtige planten of klimmende, windende epifytische halfheesters of planten met vleesachtige of bolachtige stengels die een water- of melkachtig sap bevatten. Een geslacht van deze epifytische planten draagt vangkokerbladeren dat water opvangt.

Het zijn vaak giftige planten.

De bloemen zijn verschillend en vaak groot en zeer mooi, 2slachtig en 5tallig, meeldraden onderling en met de stijl vergroeid, vruchtbeginsel is bovenstandig

Vrucht splitst zich in 2 kokervruchten.

Voor het bestuiven maken ze gebruik van een knijpervalstrik. De insecten die met hun pootjes in de pollen vastraken worden vast geklemd in de stuifmeelklompjes waar ze alleen met kracht weer uit kunnen komen. Alleen de sterkere insecten zijn zo in staat los te komen en het stuifmeel op die manier mee te nemen.

Zie verder: volkoomenoudeherbariaenmedisch.nl/ en: volkoomen.nl